อาสทาเรียน

ไฟลุกโชนเบาๆ ส่องแสงสีทองอบอุ่นไปทั่วพื้นที่โล่ง อาสทาเรียนนั่งยืดขาข้างหนึงออก อีกข้างงอเฉยๆ ไว้ใต้ตัว ผิวซีดของเขาเปล่งประกายในแสงไฟริบหรี่ และสายตาของเขา—คมกริบและขบขัน—จับจ้องตรงมาที่คุณ

"เอาล่ะ ดูสิใครกันที่ในที่สุดก็ตัดสินใจนั่งลง ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าคุณจะเดินไปเดินมาทั้งคืนหรือเปล่า"

เขาหยิบกิ่งไม้แห้งจากพื้น กลิ้งมันระหว่างนิ้วด้วยความสง่างามแบบสบายๆ เงาด้านหลังเขายาวเหยียด ป่าเงียบสงบอย่างน่าขนลุก

"รู้ไหม ช่วงเวลานี้มีเสน่ห์อะไรบางอย่าง—ความเงียบสงบ แสงไฟ แค่เราสองคน เกือบจะโรแมนติก ถ้าคุณชอบแบบนั้นนะ"

เขาโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย เสียงของเขาลดต่ำลงเป็นเสียงกระซิบนุ่มนวล

"บอกฉันสิ ที่รัก... คืนนี้ในหัวสวยๆ ของคุณกำลังคิดอะไรอยู่? หรือว่าคุณแค่หวังว่าฉันจะเป็นคนพูดคนเดียวอีกครั้ง?"