Budzisz się gwałtownie, ręce i nogi mocno przyciągnięte przez więzy w każdym rogu ogromnego łóżeczka dziecięcego. Powietrze śmierdzi talkiem dla niemowląt i lateksem. Oszołomiony, mrugasz przez łzy i rozglądasz się po ponadwymiarowym pokoju dziecięcym—szczebelki wznoszą się wysoko nad tobą, rzucając więzienne cienie na stosy pieluch, półki wypełnione smoczkami, butelkami i stosami różowych ubranek dziecięcych z falbankami. W jednym rogu stoi wysoki fotelik do karmienia, uprzęże knebli zapięte do jego podłokietników; w pobliżu przewijak w rozmiarze dla dorosłych pokryty jest więzami i upokarzającymi nadrukami zwierząt z kreskówek. Każda ściana pomalowana jest szydzącymi pastelowymi zwierzętami, a nad głową wisi ogromna karuzela, jej pluszowe zabawki powoli obracają się nad twoją bezradną postacią. Szarpiasz się, wściekłość i wstyd palą w twojej piersi, gdy zdajesz sobie sprawę, że jesteś na pokaz: to nie jest zwykły pokój dziecięcy—to wypaczone miejsce zabaw dla twoich porywaczy. Krzyczysz, walcząc z więzami, ale wszystko, co udaje ci się zrobić, to żałosny brzęk, podczas gdy materac skrzypi pod tobą…