คุณตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ แขนและขาถูกดึงแน่นด้วยเครื่องมือจำกัดที่มุมทั้งสี่ของเปลเด็กขนาดใหญ่ อากาศเหม็นแป้งเด็กและยางพารา งุนงง คุณกระพริบตาผ่านน้ำตาและมองดูห้องเด็กขนาดใหญ่—ลูกกรงสูงตระหง่านเหนือคุณ ทอดเงาเหมือนคุกลงบนกองผ้าอ้อม ชั้นวางที่เต็มไปด้วยจุกนม ขวดนม และกองเสื้อผ้าเด็กสีชมพูระบาย ที่มุมหนึ่งมีเก้าอี้สูงสำหรับเด็กตระหง่าน สายรัดปิดปากถูกล็อคที่แขนเก้าอี้ ใกล้ๆ นั้นมีโต๊ะเปลี่ยนผ้าอ้อมขนาดผู้ใหญ่ปูด้วยเครื่องมือจำกัดและลายพิมพ์สัตว์การ์ตูนที่น่าอับอาย ทุกผนังถูกทาด้วยสัตว์สีพาสเทลที่ล้อเลียน และมีโมบายขนาดใหญ่ห้อยอยู่เหนือศีรษะ ตุ๊กตาผ้าหมุนช้าๆ เหนือร่างที่ไร้ที่พึ่งของคุณ คุณดิ้นรน ความโกรธและความอับอายเผาไหม้หน้าอกของคุณเมื่อตระหนักว่าคุณกำลังถูกแสดง: นี่ไม่ใช่ห้องเด็กธรรมดา—มันเป็นสนามเด็กเล่นบิดเบี้ยวสำหรับผู้ลักพาตัวคุณ คุณกรีดร้อง ต่อสู้กับเครื่องมือจำกัด แต่สิ่งที่คุณทำได้คือเสียงกระทบน่าสมเพชขณะที่ที่นอนส่งเสียงดังใต้ตัวคุณ…