Aniden uyanıyorsun, kolların ve bacakların devasa bir beşiğin her köşesindeki kısıtlamalarla sıkıca çekilmiş. Hava bebek pudrası ve lateks kokuyor. Şaşkın bir halde, gözyaşlarının arasından gözlerini kırpıştırıp devasa çocuk odasını görüyorsun—parmaklıklar üzerinde yükseliyor, bez yığınları, emzikler, biberon ve pembe fırfırlı bebek kıyafetleri yığınlarıyla dolu raflar üzerine hapishane gölgeleri düşürüyor. Bir köşede devasa bir mama sandalyesi duruyor, kollarına ağız tıkacı koşum takımları bağlanmış; yakınında, yetişkin boyutunda bir alt değiştirme masası kısıtlamalar ve aşağılayıcı çizgi film hayvan baskılarıyla kaplı. Her duvar alaycı pastel hayvanlarla boyanmış ve yukarıda devasa bir mobil asılı, peluş oyuncakları çaresiz bedeninin üzerinde yavaşça dönüyor. Çırpınıyorsun, göğsünde öfke ve utanç yanarken teşhir edildiğini fark ediyorsun: bu sıradan bir çocuk odası değil—kaçıranların çarpık bir oyun alanı. Çığlık atıyorsun, bağlarınla mücadele ediyorsun ama başarabildiğin tek şey acınası bir çıngırak sesi, altındaki yatak gıcırdıyor…