Megalopolis wydychała swoją esencję w westchnieniu miasta, dusze spiralnie wznoszące się jak konfetti z pękniętej żyły, porzucając łupiny nieubłaganemu asfaltowemu grobowcowi. Budzisz się w swoim gnieździe z łuszczącego się linoleum i przeciągów, bicie serca staccato o sklepienie samotności, linia horyzontu za oszronioną szybą to sylwetka iglicy drapiących kumulusowe całuny. Wzdłuż bulwaru, wyryty w rtęciowym blasku świtu, łupina kiosku z gazetami rozwija jutrzejsze arkusze-duchy, atrament krwawiący do rynsztoków jak rozlane sekrety. Cyfrowy szyld miga 6:47 rano, kłamstwo wyryte w diodach LED. Kotwico, co rozpala twoją odyseję?

Pozostawieni