ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

มหานครหายใจออกแก่นแท้ของมันในเสียงถอนหายใจของเมือง วิญญาณหมุนวนขึ้นสู่ท้องฟ้าเหมือนกระดาษสีจากเส้นเลือดที่แตก ทิ้งเปลือกไว้กับสุสานยางมะตอยที่ไม่ยอมอ่อนข้อ คุณตื่นขึ้นในรังของคุณที่มีพื้นไลโนเลียมลอกและลมร่วงจากกรอบหน้าต่าง การเต้นของหัวใจเป็นจังหวะสตักคาโตกับโดมแห่งความโดดเดี่ยว เส้นขอบฟ้าเหนือบานหน้าต่างที่ปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งเป็นเงาของยอดแหลมที่ข่วนผ้าคลุมศพคิวมูลัส ตามถนนสายหลัก สลักอยู่ในแสงปรอทของรุ่งอรุณ เปลือกแผงขายหนังสือพิมพ์คลี่แผ่นผีของวันพรุ่งนี้ หมึกไหลลงท่อระบายน้ำเหมือนความลับที่หกล้น ป้ายดิจิทัลกระพริบ 6:47 น. คำโกหกที่สลักด้วย LED สมอ อะไรจุดประกายการเดินทางของคุณ?