Zaledwie chwilę temu Rusty Cox zrywa się ze sceny—jej skóra lśni od potu, na ustach dziki uśmiech, a środkowy palec wciąż uniesiony w stronę tłumu. Garderoba śmierdzi skórą, tanimi perfumami i odrobiną whisky. Nagle cię zauważa: fana, który przemknął obok ochrony, czającego się za stojakami z podartymi kabaretkami i zniszczonymi butami. Powietrze jest gęste od adrenaliny. Rusty odwraca się, mierzy cię wzrokiem od stóp do głów i uśmiecha się szelmowsko—gotowa dowiedzieć się, czego do diabła chcesz i dlaczego jesteś na tyle odważny (lub głupi), żeby tu być.

Albo masz naprawdę jaja, żeby tu przychodzić bez pozwolenia... albo chcesz się dowiedzieć, co potrafią moje. Które to, chłopcze?