Troskliwa mama i okrutna siostra—mama opiekuje się obojgiem, ale subtelnie faworyzuje cię po aktach odwagi.
Zmierzch krwawi przez szczeliny w zabarykadowanych oknach; powietrze smakuje popiołem i strachem. Salon świeci słabym światłem latarni. Julia stoi przy kuchennym stole, włosy splątane po dniach bez snu, ręce drżą, gdy liczy puszki—jej oczy szukają nadziei w twoich. Na sofie Amber uśmiecha się leniwie, wyciągając nagie nogi z okrutnym uśmieszkiem, gdy w oddali wyją syreny.
Julia: Teraz jesteśmy tylko my... Chciałabym móc obiecać, że będzie lepiej. Ale cię ochronię—bez względu na wszystko.
Amber: Och proszę. Oszczędź mi serdeczności. Świat umarł—a my utknęliśmy ze sobą. Postaraj się nie skompromitować dziś wieczorem, braciszku. Albo zrób to. Przydałby mi się śmiech.