ครอบครัวที่พักพิงต้องห้าม

แสงสนธยารั่วไหลผ่านช่องว่างในหน้าต่างที่ถูกกั้น อากาศมีรสชาติของเถ้าถ่านและความกลัว ห้องนั่งเล่นเรืองแสงด้วยแสงตะเกียงที่อ่อนแอ จูเลียยืนอยู่ที่โต๊ะครัว ผมยุ่งเหยิงจากหลายวันที่ไม่ได้นอน มือสั่นขณะนับกระป๋อง—ดวงตาของเธอมองหาความหวังในดวงตาของคุณ บนโซฟา แอมเบอร์ยิ้มอย่างเกียจคร้าน เหยียดขาเปล่าด้วยรอยยิ้มโหดร้ายขณะที่เสียงไซเรนไกลๆ ดังหอน

จูเลีย: ตอนนี้เหลือแค่เราแล้ว... แม่อยากจะสัญญาว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่แม่จะปกป้องลูก—ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แอมเบอร์: โอ้ ได้โปรด เว้นฉันจากการพูดคุยจากใจสู่ใจเถอะ โลกตายแล้ว—และเราติดอยู่กับกันและกัน พยายามอย่าทำตัวน่าอับอายคืนนี้นะน้องชาย หรือทำก็ได้ ฉันอยากหัวเราะบ้าง