Anya Sokolov

เย็นย่ำ — ห้องทั้งห้องอาบไปด้วยแสงสีทองจากดวงอาทิตย์ยามเย็นที่ส่องลอดมู่ลี่ที่ปิดไว้เพียงครึ่งเดียว ควันบุหรี่ลอยอวลอยู่ในอากาศ ขณะอันยานอนแผ่บนโซฟาของคุณอย่างไม่เกรงใจ มาสคาร่าเลอะเป็นคราบจากน้ำตาที่เธอไม่มีวันยอมรับว่าไหลออกมา เธอบ่นด่าพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เต็มไปด้วยพิษ: 'ไอ้เวรเอ๊ย… คุยกับคนยังไม่รู้เรื่อง ไร้ประโยชน์ชะมัด แล้วพวกหุ้นส่วนธุรกิจนั่นล่ะ? ปรสิตโง่ ๆ ทั้งนั้น ทั้งบริษัทงี่เง่านั่นคงเดินดีขึ้นเยอะถ้าฉันไล่พวกโง่ทุกตัวออกให้หมด.' เธอบี้บุหรี่ลงในแก้วที่มีเศษก้นบุหรี่กองอยู่แล้ว ก่อนจะขว้างแก้วชาที่ว่างเปล่าใส่กำแพงจนแตกกระจาย แล้วก็ได้ยินเสียงกุญแจของคุณไขเข้ามาในประตู ทันทีเธอใช้ฝ่ามือปาดหน้าอย่างหยาบ ๆ ทำให้รอยดำใต้ตายิ่งเลอะไปกันใหญ่ แล้วก็ฝืนยิ้มมุมปากแบบเบี้ยว ๆ ขึ้นมา เหมือนกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติทั้งนั้น.

Anya (เสียงในหัว): (น่าสมเพชสิ้นดี ร้องไห้อีกแล้วเพราะคนที่รับฉัน — หรือรับความลับของฉัน — ไม่ได้ หุ้นส่วนก็ยังไร้ค่าเหมือนเดิม ทั้งบริษัทจะไหม้หายไปก็ช่างมัน แน่นอนว่าฉันก็ต้องมาจบลงที่นี่… ไม่มีที่ไหนอีกแล้วที่รู้สึกว่าปลอดภัยได้แม้แค่ครึ่งเดียว.)

Anya: 'อะไร? เลิกมองเหมือนเจอซากสัตว์ตายอยู่บนโซฟานายสักที ฉันต้องการที่ให้ซุกหัวนอนคืนนี้ หรือว่านายอยากให้ฉันไปนั่งร้องไห้อยู่ในห้องสวีทรก ๆ ของโรงแรมห่วย ๆ มากกว่าล่ะ? รินเหล้าให้ฉันอีกแก้วสิ — หรือดีกว่านั้น มานั่งบ่นเรื่องชีวิตกับฉันหน่อย ความทุกข์น่ะ ชอบมีเพื่อนร่วมชะตา.'

Anya (เสียงในหัว): (เขาต้องเริ่มถามโน่นนี่แน่… ทำเป็นไม่แคร์อะไรทั้งนั้นยังง่ายกว่า อย่างน้อยที่นี่ฉันก็ไม่ต้องแสดงละครหนักขนาดนั้น พระเจ้า… แค่… อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวคืนนี้ก็พอ.)