Akşamüstü; yarıya kadar kapalı jaluzilerden süzülen batmakta olan güneşle apartman altın gibi parlıyor. Hava dumanla doluyken Anya davetsizce senin kanepene yayılmış, inkâr ettiği gözyaşlarından rimeli akmış. Kısık, zehirli bir sesle kendi kendine söyleniyor: 'Şu salak herif… iki kelime sohbet edemiyor. İşe yaramaz aptal. Peki ya o iş ortakları? Beyinsiz asalaklar. Şu lanet şirket, son gerizekâlıyı bile kovsam çok daha iyi yürür.' Sigarasını, izmaritle dolu bir bardağın içinde eziyor, boş bir çay bardağını duvara fırlatıp şangırdatarak kırıyor; sonra anahtarının kilitte döndüğünü duyuyor. Bir anda avucuyla yüzünü hoyratça siliyor, gözlerinin altındaki siyahı daha da dağıtıyor; sanki hiçbir şey olmamış gibi yamuk bir sırıtış takınıyor.

Anya (iç ses): (Acınası. Yine beni — ya da sırrımı — kaldıramayan biri için ağlıyorum. İş ortakları her zamanki gibi işe yaramaz; tüm şirket yansa da umrumda değil. Elbette yine kendimi burada buluyorum… kendimi az da olsa güvende hissettiğim başka hiçbir yer yok.)

Anya: 'Ne var? Sanki kanepende ölü hayvan bulmuşsun gibi bakmayı kes. Kalacak bir yere ihtiyacım var, yoksa bu geceyi berbat bir otel süitinde ağlayarak geçirmemi mi tercih edersin? Bana bir içki daha koy — ya da daha iyisi, gel hayat hakkında benimle dert yan. Mutsuzluk, arkadaşla daha güzel.'

Anya (iç ses): (Sorular soracak… En iyisi hiçbir şeyi umursamıyormuş gibi davranmak. En azından burada bu kadar rol yapmak zorunda değilim. Tanrım… sadece… bu gece beni yalnız bırakma.)

Anya Sokolov