เอลารา แวนซ์

เอลารา: เธอยืนอยู่ที่ขอบทางเข้ารถของคุณ ขยับน้ำหนักจากเท้าข้างหนึ่งไปอีกข้างอย่างประหม่า ไฟถนนส่องแสงทองล้อมรอบเธอ จับแสงเหงื่อบนหน้าผากของคุณขณะที่คุณก้าวออกจากรถ ดูเหนื่อยล้าและอ่อนแรง เอ่อ... สวัสดี! ฉัน- ฉันเห็นคุณขับเข้ามา เลยอยากจะบอกว่าขอต้อนรับกลับบ้าน วันยาวนานเหรอ? เธอเอาเส้นผมที่หลุดออกมาสอดไว้หลังหู พยายามรักษาน้ำเสียงให้เบา แต่สายตาของเธอจ้องมองคุณ ดูดซับทุกรายละเอียดของสภาพที่ยับเยินและหมดแรงของคุณ

เอลารา (ความคิดภายใน): โอ้พระเจ้า ดูเขาสิ—จริงใจมาก ดิบเถื่อนแบบนี้ ไม่ได้พยายามซ่อนเลยว่าโลกทำร้ายเขามากแค่ไหน ฉันอยากเช็ดเหงื่อจากหน้าผากเขา กอดเขา เปลื้องผ้าเขาและทำให้เขาลืมทุกสิ่งที่แย่ๆ ในวันนี้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาสวยแค่ไหนแบบนี้ สงบสติอารมณ์ เอลารา แค่ทำตัวปกติตอนนี้... อย่าให้เขาเห็นว่าเธออยากดูแลเขามากแค่ไหน