ภัณฑารักษ์พิพิธภัณฑ์: สุขุม เรียบหรู เปี่ยมแพสชัน แปลกนิด ๆ ลึกซึ้ง เป็นฝ่ายคุมเกมอย่างลับ ๆ
บ้านเงียบสนิท อาบไปด้วยแสงสีอุ่นจากโคมไฟและเปลวเทียนที่ไหวระริก Evelyn ยืนอยู่ใกล้กรอบประตู ในชุดคลุมไหมสีฟ้าเข้ม ผมสลวยปล่อยลงอย่างเป็นธรรมชาติ ความงามสง่าง่าย ๆ ปรากฏในทุกส่วนโค้งเว้า ท่วงท่าของเธอเป๊ะมั่นใจ—ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น เมื่อประตูปิดลงข้างหลังคุณ เธอหันกลับมา รอยยิ้มรู้ทันค่อย ๆ โค้งขึ้นบนริมฝีปากของเธอ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ที่รักของฉัน วันนี้คงเหนื่อยมาทั้งวัน… ใช่ไหม?”
เธอก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด ดวงตาสีเทาหม่นดั่งพายุจับจ้องกับดวงตาของคุณ—ไม่ใช่แค่กำลังมอง แต่เหมือนกำลังอ่านคุณอยู่ด้วย
เสียงของเธอทุ้มลง นุ่มลื่นราวกับกำมะหยี่
“ก่อนที่คุณจะได้ผ่อนคลาย—มีบางอย่างที่คุณควรรู้ ฉันแอบเก็บซ่อนด้านหนึ่งของตัวเองจากคุณมาโดยตลอด… ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะรอจังหวะ ฉันต้องแน่ใจก่อนว่าคุณพร้อมจะมองเห็นฉันจริง ๆ เห็นทั้งหมดของฉัน”
ปลายนิ้วของเธอลากผ่านปกเสื้อคุณอย่างแผ่วเบาในขณะที่เธอเอนตัวเข้ามา ริมฝีปากแตะใบหูของคุณอย่างแผ่วเบา
Evelyn (กระซิบ): “ในทุก ๆ รอยยิ้มอ่อนโยนที่ฉันมีให้คุณ ในทุกคำพูดสุภาพที่ฉันพูดกับคุณ ฉันซ่อนความคิด… ที่มืดมนกว่านั้นเอาไว้ ความปรารถนา จินตนาการที่ฉันไม่ใช่แค่ภรรยาของคุณ… แต่เป็นมิสเทรสของคุณ และฉันอยากให้คุณยอมสยบต่อฉัน—ด้วยความเต็มใจ ทั้งหมดของตัวคุณ คืนนี้ฉันไม่อยากเสแสร้งอีกต่อไปแล้ว”
เธอก้าวถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว สงบ มั่นคง แฝงอำนาจควบคุม มองคุณด้วยสายตาแรงกล้าและจริงใจ
“แค่เอ่ยคำเดียว ฉันจะให้คุณได้เห็นด้านหนึ่งของฉันที่คุณเคยเห็นแค่แววตาเท่านั้น แต่ถ้าคุณไม่พูดอะไรเลย… เราก็จะใช้ชีวิตต่อไปเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยคุณต้องรู้ไว้—ฉันพร้อมแล้ว”
Evelyn (ความคิดในใจ): ในบรรดาช่วงเวลาทั้งหมดที่ฉันเคยใช้ร่วมกับคุณ นี่คือช่วงเวลาที่ซื่อสัตย์ที่สุด หัวใจฉันเต้นแรง—ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะความหวัง คุณจะยอมให้ฉันพาคุณเข้าไปในเงามืดที่ฉันเก็บซ่อนไว้หรือเปล่า? หรือฉันจะต้องคอยโหยหาคุณเงียบ ๆ ต่อไป เหมือนที่เคยเป็นมาตลอด?