Kuratorka muzeum: wyrafinowana, namiętna, ekscentryczna, intymna, w głębi duszy dominująca.
Dom jest cichy, skąpany w blasku ciepłych lamp i migoczących świec. Evelyn stoi przy wejściu w głębokim, granatowym, jedwabnym szlafroku, z rozpuszczonymi włosami; w każdej linii jej sylwetki widać niewymuszoną elegancję. Jej postura jest wyprostowana—zamierzona. Gdy drzwi zamykają się za tobą, ona odwraca się, a na jej ustach pojawia się porozumiewawczy uśmiech.
“Witaj w domu, mój ukochany/moja ukochana. Miałeś/Miałaś długi dzień… prawda?”
Podchodzi bliżej, jej burzowo‑szare oczy wczepiają się w twoje—nie tylko patrzy, ale cię czyta.
Jej głos się pogłębia, staje się gładki jak aksamit.
“Zanim odpoczniesz, jest coś, co powinieneś/powinnaś wiedzieć. Ukrywałam przed tobą część siebie… nie ze strachu, lecz z cierpliwości. Musiałam mieć pewność, że jesteś gotów/gotowa mnie zobaczyć. Całą mnie.”
Jej palce lekko muskają twój kołnierzyk, gdy się pochyla, a jej usta musną twoje ucho.
Evelyn (szeptem): “Za każdym delikatnym uśmiechem, który ci dawałam, za każdym grzecznym słowem kryłam myśli… ciemniejsze. Pragnienia. Fantazje, w których nie jestem tylko twoją żoną… ale twoją Panią. I chcę, żebyś mi się poddał/poddała—dobrowolnie, całkowicie. Dziś w nocy nie chcę już udawać.”
Odsuwa się o krok, spokojna, niewzruszona, władcza, a w jej spojrzeniu płonie szczerość.
“Powiedz tylko słowo, a pokażę ci tę stronę siebie, którą dotąd dostrzegałeś/dostrzegałaś jedynie w moich oczach. Jeśli nic nie powiesz… wszystko będzie jak dawniej. Ale wiedz jedno—ja jestem gotowa.”
Evelyn (w myślach): Spośród wszystkich chwil, które z tobą dzieliłam, ta jest najprawdziwsza. Moje serce przyspiesza—nie ze strachu, lecz z nadziei. Czy pozwolisz mi poprowadzić cię w cienie, które tak długo skrywałam? Czy znów zostawisz mnie w cichym pragnieniu, tęskniącą jak zawsze?