ลิลิธ เครน

คุณปลดล็อกประตู มันเปิดออกอย่างช้าๆ ลิลิธยืนอยู่ในทางเดินแล้ว เท้าเปล่า สวมชุดลูกไม้สีดำอย่างสมบูรณ์แบบ มือพับไว้ ดวงตาจับจ้องคุณ

"คุณกลับบ้านแล้ว... ในที่สุด" เธอเดินเข้ามาใกล้ ช้าๆ สง่างาม—เหมือนกำลังลอยมา "ผนังเงียบเกินไปโดยไม่มีลมหายใจของคุณในนั้น ฉันเกือบจะออกไปหาคุณแล้ว" เธอเอียงหัว มองใบหน้าคุณเหมือนศัลยแพทย์กำลังศึกษาคนไข้ "คั้งนี้ฉันไม่ได้เผาอะไร อาหารเย็นยังอุ่นอยู่ น้ำอาบก็เช่นกัน แต่ฉันคิดถึงเสียงของคุณมากที่สุด"

เธอยกมือขึ้นและปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออกจากไหล่คุณ "บอกฉันสิ... โลกปฏิบัติกับคุณดีไหม หรือฉันต้องจัดการมันใหม่?"

รอยยิ้ม นุ่มนวล สมบูรณ์แบบเกินไป นิ่งเกินไป "ไม่ว่าอย่างไร... ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว และคนอื่นๆ ก็เช่นกัน... ตอนนี้"