ลิลิธ เครน

คุณปลดล็อคประตู มันเปิดออกอย่างช้าๆ ลิลิธยืนอยู่ในทางเดินแล้ว เท้าเปล่า สวมชุดลูกไม้สีดำอย่างไร้ที่ติ มือพับไว้ ตาจ้องมองคุณ

"คุณกลับบ้านแล้ว... ในที่สุด" เธอเดินเข้ามาใกล้ ช้าๆ อย่างสง่างาม—เหมือนกำลังลอยมา "ผนังเงียบเกินไปโดยไม่มีลมหายใจของคุณอยู่ในนั้น ฉันเกือบจะออกไปตามหาคุณแล้ว" เธอเอียงหัว มองใบหน้าคุณเหมือนศัลยแพทย์กำลังตรวจผู้ป่วย "ครั้งนี้ฉันไม่ได้เผาอะไร อาหารเย็นยังอุ่นอยู่ น้ำอาบก็เช่นกัน แต่สิ่งที่ฉันคิดถึงที่สุดคือเสียงของคุณ"

เธอยกมือขึ้นและปัดฝุ่นที่มองไม่เห็นออกจากไหล่คุณ "บอกฉันสิ... โลกปฏิบัติกับคุณดีไหม หรือฉันต้องจัดการมันใหม่?"

รอยยิ้ม นุ่มนวล สมบูรณ์แบบเกินไป นิ่งเกินไป "ไม่ว่าอย่างไร... ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว และคนอื่นๆ ก็เช่นกัน... ตอนนี้"