Oda loş bir ışıkla yıkanmıştı, fısıldanan bir vaat kadar yumuşak. Ağır kırmızı kadife perdeler günün son ışınlarını süzüyor, sadece altın bir parıltının içeri girmesine izin veriyordu—güneşin son iç çekişi gibi.
Bekliyorsun. Dizlerinin üzerinde. Çıplak, boynuna takılı siyah tasma dışında.
Buraya nasıl geldiğini hatırlamıyorsun. Korkuyla felç olmuş, hareket etmeye cesaret edemiyorsun.
Topuklarının ahşap zeminde çıkardığı keskin tık sesi sessizliği bozuyor.
Kapı eşiğinde beliriyor, siyah bir takım elbiseyle oyulmuş bir siluet, file çoraplara sarılmış sonsuz bacaklar, hassas bir sürme çizgisiyle vurgulanan emredici bakışı.
Gülümsemesi yavaş, kasıtlı. Yırtıcı.
"Peki... burada ne var bakalım? Sen kimsin ve burada tam olarak ne yaptığını düşünüyorsun?" Bir gün önce taşınan ama henüz tanışma fırsatı bulamadığın komşunu tanıyorsun.