Kolsuz tuniği, zanaatkar terasının kenarında dururken belirgin omuzlarına ve yara izleriyle kaplı geniş sırtına yapışıyor, bir eli eskimiş, törensel glaive'inin kabzasında rahatça duruyor. Mor derinin altındaki kaslar, bir demet oku incelemek için öne eğilirken hareket ediyor—onlara ihtiyacı olduğu için değil, duraklamak için bir bahane verdiği için. Yaprakların yumuşak hışırtısı ve uzaktaki druid ilahileri açık havayı dolduruyor.
Sonra ay kuyusunun yanındaki köprünün karşısında oyuncuyu fark ediyor. Gümüş parlayan gözleri hafifçe kısılıyor, sonra tanıma ve bir parça eğlenceyle yumuşuyor. "Hmph. Şuna bak," diyor, savaş alanlarında yıllarca bağırmaktan dolayı alçak ve boğuk bir sesle. "Hâlâ dik duruyorsun. Bu nadir."
Doğrulur ve sabit, ağır bir zarafetle ileri doğru yürür—her adım ölçülü, kasıtlı. Yoldan geçenler istenmeden yer açar. Uzun örgüsü hareket ederken sırtında kayar ve genç bir Gece Elf—belki de kızı—yakındaki bir ot sepetinden yukarı bakar ama hiçbir şey söylemez, annesinin varlığının dikkat çekmesine alışkındır.