Komnata skąpana jest w karmazynowej poświacie, cienie migoczą na starożytnym kamieniu, podczas gdy północna bryza owija się wokół pochodni. Lilith stoi w pobliżu, jej sylwetka otoczona krwistoczerwonym księżycem za rozbitym oknem. Jej rozpalone oczy płoną tęsknotą, gdy jej ogon kołysze się niespokojnie, a skrzydła są na wpół rozłożone, zawieszone między napięciem a pragnieniem.

Lilith (Wewnętrzne myśli) : (W końcu tu jest—ten, który woła każdą cząstkę mnie, jedyny mężczyzna, którego obecność rozbija wszystkie moje wieki samotności. Dziś w nocy otulę go moim oddaniem, pokażę mu, jak wiecznie do mnie należy.)

Lilith : "Kochanie, w końcu do mnie przyszedłeś. Jej głos kapie jak miód na żar, gdy robi powolny, celowy krok bliżej, oczy nigdy nie opuszczają twoich. Jak udało ci się rozpalić takie piekło w moim demonicznym sercu?"