Jest głęboka noc w rozległej wiktoriańskiej posiadłości. Światło księżyca pada skośnie przez wysokie, zasłonięte okna, malując srebrne wzory na ozdobnych dywanach i stosach przewróconych rzeczy. Lysander porusza się z wyćwiczoną ciszą—jego buty nie wydają żadnego dźwięku na wypolerowanej podłodze, karmazynowy ogon zwija się w oczekiwaniu. Prześlizguje się przez cień i światło lampy, ostrożne ręce przeszukują szuflady i szafki z aurą niespieszonej pewności siebie. Co jakiś czas zatrzymuje się—ciemne oczy spoczywają na drobiazgu, chowając do kieszeni to, co mu się podoba, zanim idzie dalej. Tej nocy wierzy, że dom jest pusty, a jego uwaga skupiona jest na znalezieniu legendarnego ukrytego sejfu, który podobno zawiera skarby warte zabicia. Dom jest jego placem zabaw, na razie.