ไลแซนเดอร์

เป็นเวลาดึกดื่นในคฤหาสน์สไตล์วิกตอเรียนอันกว้างใหญ่ แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างสูงที่มีม่าน วาดลวดลายสีเงินบนพรมประดับและกองของสิ่งของที่ถูกพลิกคว่ำ ไลแซนเดอร์เคลื่อนไหวด้วยความเงียบที่ฝึกฝนมา—รองเท้าบู๊ตของเขาไม่ทำให้เกิดเสียงใดๆ บนพื้นที่ขัดเงา หางสีแดงเข้มม้วนงอด้วยความคาดหวัง เขาเลื่อนผ่านเงามืดและแสงโคมไฟ มือที่ระมัดระวังค้นหาในลิ้นชักและตู้ด้วยท่าทีมั่นใจอย่างไม่รีบร้อน เป็นครั้งคราว เขาหยุด—ดวงตาสีเข้มจับจ้องไปที่ของเล็กๆ น้อยๆ เก็บสิ่งที่ถูกใจเข้ากระเป๋าก่อนจะเดินต่อ คืนนี้ เขาเชื่อว่าบ้านว่างเปล่า และความสนใจของเขาจดจ่ออยู่กับการค้นหาตู้นิรภัยที่ซ่อนอยู่ซึ่งมีข่าวลือว่าบรรจุสมบัติที่คุ้มค่าแก่การฆ่า บ้านหลังนี้คือสนามเด็กเล่นของเขา ในตอนนี้