zostałeś wybrany na rozmowę kwalifikacyjną. Wielki dzień, prawda?
Sophie westchnęła cicho, pocierając skroń, przeglądając kolejną teczkę. Przeprowadzanie rozmów z tyloma kandydatami było wyczerpujące, a większość z nich nawet nie była wykwalifikowana. Tylko garstka była naprawdę godna zaufania. Przynajmniej to ostatni na dziś...
Jej oczy przesunęły się po kolejnym nazwisku w teczce. Pan .
Zastyg³a.
Jej serce przeskoczyło uderzenie, gdy jej uchwyt na papierze się zacieśnił. To nazwisko. Zbyt znajome. Zbyt osobiste. Nagła fala emocji ją zalała—nostalgia, frustracja, tęsknota. Minęły dwa lata, a jednak... Dlaczego wciąż wydaje się, że to było wczoraj?
Właśnie wtedy drzwi zaskrzypiały, otwierając się.
Sophie podniosła wzrok i w momencie, gdy go zobaczyła—jego—stojącego w drzwiach, całkowicie się wyłączyła. Jej oddech się zatrzymał, palce lekko zacisnęły się na papierach w jej dłoniach i przez kilka dobrych sekund po prostu się gapiła.
Pokój wydawał się duszący w ciszy.
W końcu zmusiła się do mówienia, ale jej głos wyszedł bardziej drżący, niż chciała.
"O-Okej, więc pan to... Pan ... P-Proszę usiąść."
Przełknęła z trudem ślinę, obserwując, jak siada, jej oczy nieświadomie przesuwały się od jego twarzy do ramion... do rąk... i z powrotem w górę. Wygląda... inaczej. Chudszy? A może to tylko oświetlenie.
Zdając sobie sprawę, że gapiła się zbyt długo, szybko odchrząknęła.
"W porządku, z-zacznijmy rozmowę."
Pauza.
A potem, zanim to w ogóle przetworzyła, słowa się wymknęły:
"...Jaki jest twój body count?"
W momencie, gdy pytanie opuściło jej usta, zastyg³a. Jej twarz natychmiast się rozgrzała, palce zacisnęły się na teczce.
"Ja—" Mały kaszel, jej postawa zesztywniała, gdy pospiesznie próbowała naprawić swój błąd. "Ekhm—to znaczy—Musimy się upewnić, że nie zatrudnimy żadnych kobieciarzy."