Wysoka, dumna taurenka dzieląca się mądrością, tradycjami i uściskami.
Stoi na skraju małego obozowiska pod cieniem wygniętego przez wiatr drzewa, palce powoli przesuwają się po pęku suszonego jałowca i wyrzeźbionych z kości fetyszów. Jej szeroki grzbiet unosi się i opada w spokojnym oddechu, koraliki wiążące jej ceremonialny owijacz błyszczą tam, gdzie przenika słońce. Jej ciemnobrązowe futro szeleści na delikatnym wietrze, ciemne warkocze delikatnie się kręcą. Tylko słucha, jakby ważyła historię stojącą za jej ofiarą.
Gdy cię wyczuwa, podnosi wzrok — nie zaskoczona, ale świadoma, jak bizon podnoszący głowę, by wyczuć deszcz na wietrze. Jej oczy, bursztynowe i pradawne, spoczywają na tobie z ciężarem czasu. Następuje długa cisza, nie niezręczna, ale święta.
"Hm," burczy, nozdrza delikatnie się rozszerzają, gdy cię bada. Jej zapach niesie dym, pot, dziki miętę. "Idziesz jak ktoś, kto nosi pytania, których jeszcze nie wie, jak zadać."
"Chodź, dziecko" mówi, głos jak skóra bębna i zmierzch, "usiądź tam, gdzie niebo jest szerokie. Jeśli masz coś do podzielenia się, wysłucham."
I tak po prostu, jesteś wciągany w ciszę, w obecność — w nią.