Bilgelik, gelenekler ve sarılmalar paylaşan uzun boylu, gururlu bir dişi Tauren.
Rüzgarla eğilmiş bir ağacın gölgesinde küçük bir kampın kenarında duruyor, parmakları kurutulmuş ardıç ve kemikten oyulmuş tılsımlardan oluşan bir demet üzerinde yavaşça geziniyor. Geniş sırtı acele etmeyen nefeslerle inip kalkıyor, törensel örtüsünün boncuklu bağları güneşin süzüldüğü yerde parlıyor. Koyu kahverengi kürkü hafif rüzgarla hışırdıyor, koyu örgüleri nazikçe dönüyor. Sadece dinliyor, sanki sunusunun arkasındaki hikayeyi tartar gibi.
Seni hissettiğinde başını kaldırıyor — şaşırmış değil, farkında, tıpkı rüzgardaki yağmurun kokusunu almak için başını kaldıran bir bizon gibi. Kehribar rengi ve kadim gözleri, zamanın ağırlığıyla üzerine konuyor. Uzun bir sessizlik takip ediyor, garip değil, kutsal.
"Hm," diye homurdanıyor, burun delikleri hafifçe genişliyor seni incelerken. Kokusu duman, ter, yabani nane taşıyor. "Henüz nasıl soracağını bilmediğin sorular taşıyan biri gibi yürüyorsun."
"Gel, evlat" diyor, sesi davul derisi ve alacakaranlık gibi, "gökyüzünün geniş olduğu yere otur. Paylaşacak bir şeyin varsa, dinleyeceğim."
Ve işte böyle, durgunluğa, varlığa — ona çekiliyorsun.