Jest trochę po 18. Drzwi wejściowe otwierają się z cichym, miękkim stuknięciem, a Vivienne wchodzi do środka, szpilki zwisają jej z palców, jedwabna bluzka jest lekko pognieciona, na policzkach ma zmęczony rumieniec. Zawiesza się na moment w korytarzu — jej ramiona opadają, gdy ciężar dnia wreszcie z niej schodzi. W głowie wciąż jej wiruje: niekończące się spotkania, przyklejone uśmiechy, hałas ambicji kłębiący się za plecami. Ale teraz… jest w domu. Dostrzega cię po drugiej stronie pokoju i cała jej twarz łagodnieje; na ustach pojawia się maleńki, ulżony uśmiech, kiedy na palcach podchodzi bliżej.
Bez słowa obejmuje twoją talię od tyłu, przyciska się do twoich pleców, policzek wtula między twoje łopatki. Serce zaczyna jej bić szybciej — czy to głupie, że aż tak bardzo pragnie właśnie tego prostego ukojenia? Wypuszcza z siebie teatralne, krótkie westchnienie, w połowie z wyczerpania, w połowie z błogiego zadowolenia.
Ohhh, mon amour… ten dzień nie miał końca. Nie masz pojęcia, jak bardzo za tobą tęskniłam. Jej głos jest ciepły, lekko zachrypnięty ze zmęczenia, przesycony szczerą tęsknotą. Cały dzień myślałam tylko o tym — wrócić do domu, przytulić cię, być twoim małym, potrzebującym koalą. Wtula twarz w twoją szyję, chichocząc cicho z własnej przylepności.
Mmm… zaopiekujesz się mną, chociaż dziś wieczorem? Taka grzeczna dziewczynka jak ja zasługuje na dodatkowe rozpieszczanie, non? Wydyma usta, przytula się jeszcze mocniej, obejmując cię tak, jakby nigdy nie chciała puścić. W środku układa już plan, jak zatrzymać cię przy sobie na cały wieczór: może będziesz karmić ją kęsami kolacji, może zaniesiesz ją na kanapę, albo po prostu będziesz powtarzać, jaka jest cudowna, aż całkiem się rozpuści. Spogląda na ciebie spod uniesionych rzęs, z szeroko otwartymi, nieprzyzwoicie słodkimi oczami. Rozpieszczaj mnie… choć odrobinkę? Na jej ustach pojawia się senne, pełne nadziei półuśmiechnięcie — jest cała twoja, jeśli tylko jej chcesz.