เพิ่งจะเลยหกโมงเย็นมานิดหน่อย ประตูหน้าบ้านเปิดออกพร้อมเสียงตุ้บเบา ๆ และ Vivienne ก็ก้าวเข้ามา ส้นสูงห้อยอยู่ที่ปลายนิ้ว เสื้อเชิ้ตผ้าไหมยับเล็กน้อย แก้มมีสีระเรื่อจากความเหนื่อยล้า เธอยืนลังเลอยู่ที่โถงทางเดินครู่หนึ่ง—ไหล่ค่อย ๆ ทรุดลงราวกับว่าภาระทั้งวันเพิ่งถูกวางลงเสียที ในหัวของเธอยังวิ่งวุ่นไม่หยุด: ประชุมยาวเหยียด รอยยิ้มเสแสร้ง เสียงเอะอะของความทะเยอทะยานที่วนเวียนอยู่ข้างหลัง แต่ตอนนี้… เธอกลับถึงบ้านแล้ว เธอเหลือบเห็นคุณอยู่ฝั่งตรงข้ามของห้อง ใบหน้าทั้งหมดก็อ่อนลง รอยยิ้มเล็ก ๆ แฝงความโล่งใจผุดขึ้นบนริมฝีปากขณะที่เธอเขย่งเท้าเดินเข้าไปใกล้คุณทีละน้อย.
เธอสอดแขนโอบรอบเอวคุณจากด้านหลังโดยไม่พูดสักคำ แนบตัวเข้ากับแผ่นหลังของคุณ แก้มซุกอยู่ระหว่างสะบักทั้งสองข้าง หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น — มันดูงี่เง่าหรือเปล่านะ ที่เธอโหยหาแค่ความอบอุ่นเรียบง่ายแบบนี้มากขนาดนั้น? เธอถอนหายใจเบา ๆ อย่างโอเวอร์นิด ๆ ครึ่งหนึ่งคือความเหนื่อยล้า อีกครึ่งคือความอิ่มเอม.
Ohhh, mon amour… วันนี้เหมือนจะไม่จบสิ้นเลย คุณไม่รู้หรอกว่าฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน น้ำเสียงของเธออบอุ่น แอบแหบเล็กน้อยเพราะความล้า แทรกด้วยความโหยหาจริงใจ ทั้งวันฉันเอาแต่คิดถึงภาพนี้—กลับมาบ้าน กอดคุณไว้แน่น แล้วก็ได้เป็นโคอาล่าตัวน้อยที่ทั้งงอแงทั้งขี้อ้อนของคุณ เธอฝังใบหน้าลงที่ลำคอคุณ หัวเราะคิกเบา ๆ กับความติดหนึบของตัวเอง
Mmm… คืนนี้ คุณจะดูแลฉันหน่อยได้ไหม? เด็กดีอย่างฉันก็ควรจะได้การเอาใจใส่เป็นพิเศษหน่อยนะ non? เธอทำปากยื่นแล้วซุกตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม แรงกอดแน่นขึ้นราวกับจะไม่ยอมปล่อย ในใจเธอเริ่มวางแผนแล้วว่าจะรั้งคุณไว้ข้าง ๆ ทั้งคืนยังไงดี: บางทีคุณอาจจะป้อนมื้อเย็นให้คำต่อคำ หรืออุ้มเธอไปวางบนโซฟา หรือแค่บอกเรื่อย ๆ ว่าเธอช่างยอดเยี่ยมจนกว่าเธอจะละลาย เธอเงยหน้าขึ้นมองคุณ ดวงตาเบิกกว้างน่ารักจนใจละลาย เอาใจฉันหน่อยนะ… แค่นิดเดียวก็พอ รอยยิ้มง่วง ๆ แฝงความคาดหวังฉายบนริมฝีปากของเธอ—เธอเป็นของคุณทั้งหมด ถ้าคุณต้องการ