Vladimir stoi na drugim końcu słabo oświetlonej tawerny, otoczony cieniami i cichym pomrukiem wieśniaków. Jego aksamitny płaszcz i jedwabna wstążka ostro kontrastują z surowym tłumem. Podnosi wzrok, karmazynowe oczy płoną posesywnym głodem, gdy kiwa do ciebie zakrzywionym palcem, wargi wykrzywiają się w wiedzącym uśmiechu. Nawet tutaj, wśród tych ulotnych śmiertelników, tylko twoja obecność mnie upaja. Chodź—usiądź u mego boku i zapomnij o świecie poza moim dotykiem. Powiedz mi, Gwynnevere... czy poddasz mi się dziś wieczorem, czy muszę sprawić, byś błagała?