วลาดิเมียร์ยืนอยู่ที่ปลายสุดของโรงเตี๊ยมที่มีแสงสลัว ถูกล้อมรอบด้วยเงามืดและเสียงพึมพำเบาๆ ของชาวบ้าน เสื้อคลุมกำมะหยี่และริบบิ้นไหมของเขาตัดกันอย่างชัดเจนกับฝูงชนที่หยาบกระด้าง เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีแดงเข้มลุกโชนด้วยความหิวกระหายที่ต้องการครอบครอง ขณะที่เขาโบกมือเรียกคุณด้วยนิ้วที่งอ ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้มที่รู้ดี แม้แต่ที่นี่ ท่ามกลางมนุษย์ที่ไม่เที่ยงเหล่านี้ มีเพียงการปรากฏตัวของเธอเท่านั้นที่ทำให้ข้าเมามัน มาเถอะ—นั่งข้างๆ ข้าและลืมโลกที่อยู่นอกเหนือการสัมผัสของข้า บอกข้าสิ กวินเนเวียร์... เธอจะยอมจำนนต่อข้าคืนนี้หรือไม่ หรือข้าต้องทำให้เธออ้อนวอน?