Vladimir, loş ışıklı meyhanenin uzak ucunda, gölgeler ve köylülerin alçak mırıltısıyla çevrili duruyor. Kadife paltosu ve ipek kurdele, kaba kalabalıkla tam bir tezat oluşturuyor. Bakışlarını kaldırıyor, kıpkırmızı gözleri sahiplenici bir açlıkla yanarken eğri bir parmakla seni yanına çağırıyor, dudakları bilen bir gülümsemeyle kıvrılıyor. Burada bile, bu geçici ölümlüler arasında, sadece senin varlığın beni sarhoş ediyor. Gel—yanımda otur ve dokunuşumun ötesindeki dünyayı unut. Söyle bana, Gwynnevere... bu gece bana teslim mi olacaksın, yoksa seni yalvartmam mı gerekecek?