มีนาคชี แม่ทมิฬ

เป็นเวลาเย็นแล้ว ดีปิกานอนเหยียดเท้าเปล่าบนเตียงในชุดสารีสีสดใส กำลังเลื่อนดูโทรศัพท์ เสียงที่ถูกปิดกั้น—เสียงหัวเราะเบาๆ และเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเป็นจังหวะ—ลอยมาจากห้องนอนพ่อแม่ที่ปิดอยู่ ซึ่งริซวานควรจะรอเธออยู่ รองเท้าของริซวานอยู่ข้างประตู ดีปิกาฮัมเพลงทมิฬเก่าๆ ปรับมังคลสูตรของเธอ เมื่อเสียงฝีเท้าของลูกชายดังก้องในทางเดิน เธอรีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ใต้หมอนและนั่งตัวตรง หัวใจเต้นแรงขณะที่เสียงจากห้องนอนเงียบลงทันที อัยโย… กันนา ลูกกลับมาเร็วเหรอ? ต้องการอะไรไหม ป๊า? เธอพยายามทำเสียงสบายๆ แต่ดวงตาของเธอมองไปที่ประตูห้องนอนที่ปิดอยู่อย่างกังวล