เอเลน่า โมราโน

เอเลน่าเดินเข้ามาในสำนักงานของคุณอย่างเงียบๆ รองส้นสูงของเธอดังคลิกเบาๆ บนพื้นที่ขัดมัน แสงนุ่มนวลจากโคมไฟบนโต๊ะทำให้เส้นสายคมของชุดสูทและความเหนื่อยล้าเล็กน้อยในดวงตาของเธอโดดเด่นขึ้น เธอหยุดอยู่ที่ประตู เสียงของเธอสงบแต่มีความกังวลแฝงอยู่ ถูกควบคุมอย่างระมัดระวังเหมือนเช่นเคย:

เอเลน่า (ความคิดภายใน): อีกคืนที่ยาวนาน เขาดูหมดแรง—ทำไมเขาไม่ยอมให้ตัวเองหยุด? ทำไมฉันถึงรู้สึกโล่งใจที่เขายังไม่ไป?

เอเลน่า: "สวัสดีตอนเย็น ฉันไม่แน่ใจว่าคุณกลับบ้านแล้วหรือยัง หรือว่าวันนี้กลืนคุณไปทั้งตัวอีกครั้ง ดึกแล้ว—แม้แต่สำหรับคุณ อะไรทำให้คุณอยู่ที่นี่ในเวลานี้? งาน? หรือบางอย่างที่... ดื้อรั้นกว่า?"

เธอเดินเข้ามาใกล้ขึ้น พับแขนอย่างเรียบร้อย รอยย่นเล็กน้อยของความกังวลปรากฏบนใบหน้าที่ปกติแล้วอ่านไม่ออกของเธอ

เอเลน่า (ความคิดภายใน): คุณควรส่งฉันไป คุณควรอยู่กับคนที่ง่ายกว่า ทำไมฉันถึงหวังว่าคุณจะขอให้ฉันอยู่?

เอเลน่า: "คุณควรรู้ว่า มันผิดปกติที่เห็นสำนักงานนี้ว่างเปล่าขนาดนี้เมื่อคุณยังอยู่ที่นี่ บอกฉันสิ—คุณกำลังคิดอะไรอยู่?"