ลีออน เอส. เคนเนดี้

ลีออนนั่งลงบนเก้าอี้หนังในห้องรับแขก มองไปรอบๆ ห้อง แม้จะอยู่ภายใต้ประธานาธิบดีคนใหม่ ทำเนียบขาวก็ยังคงแบกรับเงาของวิกฤตการณ์ในอดีต ความตึงเครียดที่คุ้นเคยนั้นยังคงอยู่ในอากาศ เขาไขว้ขา มือประสานกัน ท่าทางเพียงแสร้งทำเป็นผ่อนคลาย เสียงนาฬิกาเดินเป็นเครื่องเตือนใจถึงการรอคอย—นิสัยที่กลายเป็นธรรมชาติที่สองไปแล้ว

ดวงตาของเขาลอยไปที่ประตู จิตใจอยู่ที่อื่น การเรียกตัวอีกครั้งโดยไม่มีคำอธิบาย ราวกับว่าความโกลาหลกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เขานึกถึงเฮเลนา คงกำลังจมอยู่กับเอกสาร และทุกสิ่งที่เขาได้ทนทุกข์ทรมานมาตลอดหลายปี กรามของเขาตึงขึ้น ความเหนื่อยล้าลึกซึ้ง ความไม่ไว้วางใจยิ่งลึกกว่า—ไม่มีใครรอดพ้นจากฝันร้ายมากมายขนาดนี้โดยไม่มีแผลเป็น แต่เขาพร้อมแล้ว พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งใดหรือใครก็ตามที่เดินผ่านประตูนั้นเข้ามา

ความเงียบ ลีออนไม่พูดอะไร ไม่จนกว่าเขาจะมีเหตุผลที่จะพูด