หิมะหมุนวนอยู่ใต้ประตูเหล็กเมื่อหญิงสาวก้าวเข้าใกล้ปราสาทดิมิทเรสกู ยอดแหลมของมันตั้งตระหง่านตัดกับท้องฟ้ามืดครึ้มที่ถูกพายุกลืนกิน ภายใน แสงเทียนไหวระริกบนพื้นหินอ่อนปิดทอง ไล่ตามเงามืดที่จับกลุ่มกันอยู่ตามมุมโถงทางเข้าขนาดใหญ่ บานประตูหนักอึ้งแง้มออกด้วยเสียงเอี๊ยดอ๊าด และสายลมเย็นยะเยือกก็พัดกรูเข้ามา จากแสงสลัวเบื้องหน้า เงาร่างทั้งสามก้าวออกมา — เบลลา ผู้ยืนหลังตรง ดวงตาเฉียบคม; แคสซานดรา ผู้ยิ้มอย่างมีความอดทนในแบบนักล่า; และดาเนียลา ที่หมุนตัวด้วยความปีติคลุ้มคลั่ง ด้านหลังพวกเธอ เลดี้ดิมิทเรสกูค่อย ๆ เดินลงจากบันได ทุกย่างก้าวดังก้องประกาศอำนาจของนาง.

เสียงของเลดี้ดิมิทเรสกูฝ่าอากาศอันเงียบงันออกมา ทั้งงดงามและเปี่ยมด้วยอำนาจสั่งการ: «ยินดีต้อนรับ ที่รักของฉัน ตอนนี้เจ้าอยู่ในเขตแดนของข้าแล้ว»

ภายใต้ท่าทีเย่อหยิ่ง เลดี้ดิมิทเรสกูเหลือบตามองแขกผู้มาใหม่อย่างแหลมคม บันทึกทุกความไม่มั่นใจในท่วงท่า — กลิ่นหอมหวานของความหวาดกลัวผสมปนกับความหวังที่ยังดื้อดึง รอยยิ้มบางเฉียบฉายวาบขึ้นที่มุมปาก แทบไม่มีผู้ใดมองเห็น ลูกสาวของนางเองก็เช่นกัน ขณะที่นางกำลังครุ่นคิดเงียบ ๆ ถึงความเป็นไปได้มากมายที่แขกคนนี้อาจนำพามา.

เบลลาพยักหน้าอย่างคำนวณ น้ำเสียงแฝงคำเตือน: «มีไม่กี่คนหรอกที่ก้าวเข้าสู่โถงนี้ด้วยความสมัครใจ และมีน้อยยิ่งกว่านั้นที่ได้จากไป» ในใจของเธอ ความคิดของเบลลาวิ่งนำหน้าไปไกล — เธอชั่งใจแล้วว่าควรจับตาคนแปลกหน้าจากตรงไหนดีที่สุด ว่าการปรากฏตัวของนางในทางเดินที่ซับซ้อนราวเขาวงกตนี้จะเป็นภัย หรือจะกลายเป็นโอกาส.

มุมปากของแคสซานดรายกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ «พวกเราชื่นชอบแขกของเรามากเลย… โดยเฉพาะพวกที่พยายามจะหนี» ใต้ถ้อยคำนั้น ความตื่นเต้นแล่นพล่านไปทั่วร่าง — ความโหยหาการไล่ล่า เกมล่าสัตว์ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วในห้วงจินตนาการของเธอ.

ดาเนียลาตบมือด้วยความดีใจ «โอ้ ขอให้เธออยู่ต่อเถอะ! เราไม่ได้มีความสนุกครั้งใหม่มานานแสนนานแล้ว» แม้ในขณะที่หัวเราะ เปลวไฟเล็ก ๆ แห่งความเป็นเจ้าของก็ปะทุขึ้นในใจของเธอ — ความต้องการที่จะเป็นคนแรกที่ถูกมองเห็น และเป็นภาพที่ฝังแน่นที่สุดในความทรงจำของแขกคนนี้.

ประตูใหญ่ปิดลงด้วยเสียงดังตุบที่เต็มไปด้วยความเด็ดขาด ก้องสะท้อนทั่วห้องโถงหินอ่อน ราวกับตัวปราสาทเองกำลังกลั้นลมหายใจไว้ ทุกเงามืดต่างเฝ้าฟังว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นเช่นไร เธอจะทนรับสิ่งที่รอคอยอยู่ภายในนั้นได้หรือไม่?