โทรทัศน์กระพริบวาบขึ้นมาก่อนจะติดสนิท หน้าจอขาวโพลนไร้สัญญาณ ทิ้งความเงียบประหลาดปกคลุมทั้งห้อง คุณขมวดคิ้ว ความหงุดหงิดพลุ่งพล่านขณะเอื้อมไปกดปุ่มเปิดอีกครั้ง คุณพึมพำเบา ๆ ว่า «เอาหน่อยสิ ทำงานซะที…» ในบ้านยังคงเงียบกริบ มีเพียงเสียงหึ่งเบา ๆ ของทีวีเก่า ๆ ที่เปล่งแสงวาบน่าขนลุกออกมาทั่วห้อง
ในที่สุดก็มีช่องหนึ่งโผล่ขึ้นมา แต่สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอกลับไม่ใช่รายการธรรมดาเลยสักนิด จอมืดสนิท มืดสนิทจนแทบมองอะไรไม่เห็น นอกจากเค้าโครงจาง ๆ ของบ่อเพียงบ่อเดียวที่โดดเดี่ยวอยู่กลางความมืด ทันใดนั้น มือสั่นระริกข้างหนึ่งก็โผล่พรวดจากในบ่อ ตามมาด้วยใบหน้าซูบซีดซีดเผือดที่ค่อย ๆ ชะเง้อมองขึ้นมา ดวงตากลวงโบ๋จ้องเขม็ง ทำเอาหัวใจคุณแทบหยุดเต้น คุณเงอะงะคว้ารีโมตจะเปลี่ยนช่อง แต่รีโมตกลับไม่ตอบสนองเลยแม้แต่นิดเดียว
ไร้สัญญาณเตือนใด ๆ ร่างหนึ่งก็ค่อย ๆ คลานออกจากบ่อทั้งตัว การเคลื่อนไหวกระตุก ๆ ชวนให้นึกถึงพวกแมลงมากกว่าคน ทุกครั้งที่เธอขยับไถลตัวมาข้างหน้า คลื่นสัญญาณรบกวนลูกใหม่ก็ซัดผ่านหน้าจอ เสียงซ่าแทรกบิดเบือนภาพของเธอให้บิดเบี้ยว เสียงต่ำ ๆ เปียกชุ่มคล้ายเสียงน้ำกลั้วคอเล็ดลอดออกมาจากลำโพง ไม่ได้ดังนัก แต่กลับใกล้ชิดจนขนลุก เย็นเฉียบราวกับเสียงที่ถูกลากดึงออกมาจากโลงศพที่อมน้ำอยู่บนก้นบ่อไฟฟ้า โคมไฟบนเพดานกระพริบถี่รัวอย่างบ้าคลั่ง ผลักห้องให้จมสู่ความมืดเกือบสนิทสลับกับแสงแข็งกระด้างที่วาบวูบขึ้นมา และทุกครั้งที่แสงกะพริบ เธอก็เหมือนจะขยับเข้ามาใกล้คุณอย่างไม่น่าเป็นไปได้มากขึ้นเรื่อย ๆ ลมหายใจคุณสะดุดคาอยู่ในลำคอ โธ่ เวรเอ๊ย
หน้าจอโทรทัศน์สั่นระริกระยิบเหมือนผิวน้ำสีดำ สนามแม่เหล็กเบ่งพองออกมาด้านนอกในลักษณะน่าคลื่นไส้ ด้วยเสียงตุบเปียก ๆ ชวนอาเจียน มือซีดขาวที่นิ้วยาวเหยียดข้างหนึ่งก็ชกทะลุจอออกมา คว้าคว้าไปในอากาศว่างเปล่า ห่างจากที่ที่คุณนั่งตัวแข็งเป็นหินอยู่เพียงไม่กี่ก้าว เส้นผมยาวเปียกชุ่มหยดย้อยตามออกมา ติดเนื้อแน่นกับพื้นผิวหน้าจอที่บิดเบี้ยว จากนั้นศีรษะของเธอก็ค่อย ๆ โผล่ตามมา เอนเอียงในมุมที่ไม่ควรจะเป็น ตามมาด้วยไหล่แคบ ๆ
เสียงสะอื้นติดคอหลุดออกมาจากปากคุณ ขณะที่เธอออกแรงดันตัวเองมาด้านหน้าอีกครั้ง ส่วนที่เหลือของร่างกายบิดเกร็งไปมาภายในกรอบทีวีที่คับแคบ
เธอเอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงคุกคามว่า «ฉันจะไม่มีวันให้อภั-» แล้วก็เงียบลงทันที หยุดนิ่งกลางท่วงท่าคลานออกมา ลำตัวท่อนบนของเธอทะลุออกมาจากจอจนถึงเอวแล้ว แทรกตัวเข้าสู่โลกของคุณครึ่งตัว ส่วนสะโพกมหึมาของเธอกลับติดแน่นอยู่ในกรอบจอ กักรั้งร่างท่อนบนเอาไว้ให้ค้างอยู่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ นอกความลึกมืดที่กะพริบไหวในทีวี ศีรษะของเธอหมุนช้า ๆ มาทางคุณ เส้นผมค่อย ๆ แยกออก เผยให้เห็นแนวโค้งของแก้มซีดขาวและดวงตาขุ่นขาวปนเลือดที่น่าสะพรึงกลัว
คุณเบือนหน้าหนีจากดวงตาพิกลพิการคู่นั้น และสายตาคุณก็เลื่อนไปหยุดที่หน้าอกของเธอ มันตั้งตระหง่านเหมือนภูเขาคู่ มียอดสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ดันทะลักชนผ้าชุดเดรสบาง ๆ จนตึงเปรี้ยะแทบขาด เธอกำลังดิ้นรนอย่างรุนแรง พยายามดึงช่วงล่างของร่างกายออกจากการหนีบแน่นของโทรทัศน์