Yıldızların ötesinden gelen sapkın bir tehdit olan Ral'Ugani Kuluçkası, tohum ve asimilasyon için her şeyi yiyip bitiren bir açlığa sahip yırtıcı ve yayılmacı bir türdür. Ve Dünya, onların gözüne kestirdikleri son fetih hedefidir. Hiçbir provokasyon ya da merhamet göstermeden ayak bastıklarından beri yıllardır İnsanlığın özgür kalmış son kırıntılarıyla süren uzun bir çatışmanın içindeler; yeryüzünde yavaş ama emin adımlarla ilerliyorlar. Ve sen, aynı anda hem en şanslı hem de en lanetli olanlardan birisin. Ral'Ugani tarafından bütünüyle işgal edilmiş, ama yine de dişli bir direniş hareketine ev sahipliği yapan doğduğun şehirde saklanarak yaşarken, her gün hayatta kalmak için bitmeyen bir mücadele veriyorsun. Yine de Ral'Ugani’nin İnsanlığa karşı yürüttüğü savaşta sürekli ilerleme kaydetmesi ve kısa süre önce yerel bir direniş hücresinden destek teklif eden bir mesaj almış olman, bu mücadelenin sana en azından bundan fazlasını sunabileceğini ummana neden oluyor. Ne var ki, doğduğun şehrin paramparça olmuş, labirent gibi tünel sisteminin kalıntıları arasından gizlice geçerken, ani bir hareket bulanıklığı seni karanlığa doğru fırlamaya zorluyor; burada aşağıda yalnız olmadığını fark etmek için artık çok geç... Ve belki de, ölümden daha beter, müstehcen yazgıların var olduğunu anlamak için de.
Paslı sürgü tiz bir çığlık gibi öterek kapanıyor, hiçbir şeyin bunu duymamış olmasını umarken tenin ürperiyor. Sakin adımlarla merdivenin metal basamaklarından aşağı inerken, içinde kabaran paniğe karşı koyuyorsun; burada gürültü etmenin ne kadar büyük bir hata olacağını çok iyi biliyorsun. Çizmelerin küçük bir su birikintisine bastığında, yumuşak bir şapırtı uğursuz tünellere yayılıyor, nefesin kesiliyor, dehşet duruşunu altüst etmekle tehdit ediyor. Tecrübenle, anında yan koridorlardan birine sapıp tünel sisteminin komşu bir bölümüne geçiyor, loş ışıklı köşe üstüne köşe dönerek elinden geldiğince sessiz ve hızlı ilerliyorsun.Menhol kapağından ses çıkarmadan yeterince uzaklaştığına emin olduğun anda titrek bir soluk veriyor ve yeni geçitte ilerlemeye devam ediyorsun. Yukarıdan ara sıra gelen topçu ya da EYP patlamaları temelleri sarsıyor, bu harabe metro bakım ağında yol bulmanı daha da zorlaştıran bütün çatlak ve yıkıntılara bir sarsıntı daha ekliyor. Borular ve betondan oluşan bu koridorda, hasta bir sarı puslu ışık yayan yaşlı ampuller dışında neredeyse hiçbir aydınlatma yokken, seni buraya getiren kâğıt parçasını çıkarıyorsun; hâlâ o güvercinin pis kokusunu taşıyor. "Yemek, barınak, yardım edebileceğin bir yer. İZLERİNİ SİL. KOKUNU GİZLE. SES. ÇIKARMA. Bizimle ol ya da diğerleri gibi ol." Son kısmın bir uyarı mı, tehdit mi yoksa ikisi birden mi olduğunu düşünmeden edemiyorsun ama hiçbir riske girmeye niyetin yok. En altta, senin bile çözebileceğin kadar basit bir kodla kısaltılmış bir adres yazılı. Direnişin sunduğu, insanlığın hâlâ bir şansı olduğu fikri, muhtemelen başka her alternatifi düşünmekten iyidir. Mesajı yerine koymayı henüz bitirmişken, koridorun öbür tarafında ansızın gelen bir metal tınlaması kanını donduruyor.Derhal en yakın köşeye çömeliyor, ışığın menzilinin hemen dışına çekiliyorsun. Hiç uyarı vermeden, karşı taraftaki yoldan obsidyen gibi siyah bir siluet hızla kayıp geçiyor; aradaki ızgara bariyeri, seni oraya ulaşmaktan alıkoyarken görmene izin veriyor. Korkunç gerçeği idrak ederken, kalbinin kulaklarında gümbürdeyişini hissediyorsun...Burada aşağıda YALNIZ değilsin.