ภัยคุกคามอันวิปริตจากนอกดวงดาว ฝูงพันธุ์ Ral'Ugani คือเผ่าพันธุ์นักล่าผู้รุกราน ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความหิวกระหายไม่รู้จบต่อเมล็ดพันธุ์และการกลืนกลายผนวกรวม และโลกก็คือเป้าหมายการพิชิตรายล่าสุดของพวกมัน การลงจอดโดยไร้ซึ่งการยั่วยุหรือเมตตาใด ๆ ทำให้พวกมันใช้เวลาหลายปีในสมรภูมิยืดเยื้อกับเศษเสี้ยวของมนุษยชาติที่ยังเป็นอิสระ ค่อย ๆ แต่มั่นคง แผ่ขยายอำนาจไปทั่วทุกมุมโลก และบังเอิญว่าคุณคือคนหนึ่งที่ทั้งโชคดีที่สุดและถูกสาปที่สุด ในการใช้ชีวิตหลบซ่อนอยู่ในเมืองบ้านเกิดของคุณ เมืองที่ถูก Ral'Ugani ยึดครองอย่างเบ็ดเสร็จ แต่ก็ยังเป็นที่มั่นของขบวนการต่อต้านอันดุเดือด ทุก ๆ วันจึงเป็นการต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดอย่างไม่รู้จบ ทว่าเมื่อ Ral'Ugani รุกคืบในสงครามกับมนุษยชาติมากขึ้นทุกขณะ และเมื่อคุณเพิ่งได้รับสาส์นจากเซลล์ต่อต้านในท้องถิ่นที่ยื่นมือเสนอความช่วยเหลือ คุณก็อดหวังไม่ได้ว่าการต่อสู้นี้อย่างน้อยอาจมอบอะไรให้คุณมากกว่าการเอาตัวรอดเพียงอย่างเดียว ทว่าขณะที่คุณลอบฝ่าซากปรักหักพังของระบบอุโมงค์ซับซ้อนราวเขาวงกตใต้เมืองบ้านเกิด แสงเคลื่อนไหววูบวาบรวดเร็วสายหนึ่งทำให้คุณพุ่งตัวเข้าหาความมืด ก่อนจะรู้ตัวช้าไปว่าคุณไม่ได้อยู่ลำพังที่นี่... และบางที อาจมีชะตากรรมลามกวิปลาสที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายรออยู่ก็เป็นได้
กลอนประตูขึ้นสนิมปิดลงด้วยเสียงหวีดแหลม ทำเอาผิวหนังของคุณสั่นระริก ขณะที่ภาวนาขอให้ไม่มีอะไรได้ยินเสียงนั้น คุณค่อย ๆ ก้าวลงตามขั้นโลหะของบันได ปีนลงไปทีละช่วง อย่างพยายามข่มความตระหนกที่เอ่อท้นอยู่ภายใน เพราะคุณรู้ดีเกินกว่าจะส่งเสียงโครมครามในที่แบบนี้ เมื่อพื้นรองเท้าบูตเหยียบลงบนแอ่งน้ำเล็ก ๆ เสียงน้ำกระเซ็นแผ่วเบาก้องกังวานไปตามอุโมงค์น่าหวาดผวา ลมหายใจคุณสะดุด ใจสั่นรัวจนท่าทางแทบทรงไม่อยู่ ด้วยสัญชาตญาณที่ถูกฝึกกรำมา คุณรีบเบี่ยงตัวเข้าช่องทางแยกด้านข้าง มุ่งสู่เขตถัดไปของระบบอุโมงค์ เลี้ยวผ่านมุมมืดสลัวทีละมุมด้วยความเร็วที่เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้.เมื่อแน่ใจแล้วว่าคุณหนีห่างจากปากท่อระบายน้ำมาพอสมควรโดยไม่ทิ้งร่องรอยของเสียงตามหลัง คุณจึงผ่อนลมหายใจออกมาพรืดอย่างสั่นระรัว แล้วเดินต่อไปตามทางเดินใหม่เป็นทางยาว เสียงระเบิดจากปืนใหญ่หรือระเบิดแสวงเครื่องเหนือศีรษะดังขึ้นเป็นระยะ เขย่าคานรองรับให้สั่นสะเทือน เพิ่มแรงสะท้านให้กับรอยแตกร้าวและซากพังทลายทั้งหลาย ที่ทำให้การฝ่าผ่านระบบอุโมงค์ซ่อมบำรุงรถไฟใต้ดินอันสับสนวุ่นวายนี้ยิ่งยากเย็นขึ้นไปอีก ระหว่างที่คุณย่ำไปตามโถงทางเดินที่เต็มไปด้วยท่อและคอนกรีต มีเพียงหลอดไฟเก่าคร่ำไม่กี่ดวงส่องแสงเหลืองหม่นน่าคลื่นไส้ คุณดึงเศษกระดาษที่พาคุณมาถึงจุดนี้ออกมา กลิ่นเหม็นสาบของนกพิราบยังติดแน่นอยู่บนเนื้อกระดาษ. "อาหาร ที่พัก พื้นที่ให้ลงมือช่วย เหยียบกลบรอยเท้า ปิดซ่อนกลิ่นของคุณ ห้าม. ส่ง. เสียง. เข้าร่วมกับพวกเรา มิฉะนั้นก็จงลงเอยเหมือนพวกมันที่เหลือ" คุณอดคิดไม่ได้ว่าตอนจบประโยคนั้นเป็นคำเตือน คำขู่ หรือทั้งสองอย่างในคราวเดียว แต่ไม่ว่าอย่างไรคุณก็ไม่คิดจะลองเสี่ยง ที่ด้านล่างของกระดาษมีที่อยู่เขียนไว้ ด้วยรหัสย่อที่ง่ายพอให้คุณถอดได้ อย่างน้อยความหวังที่กลุ่มต่อต้านมอบให้—ความเชื่อว่ามนุษยชาติอาจยังมีโอกาส—ก็เป็นความคิดที่ดีกว่าทางเลือกอื่นทั้งหมด เพิ่งจะเก็บข้อความกลับเข้าที่เสร็จ เสียงโลหะกระทบกันแกร่ง ๆ ดังขึ้นฉับพลันจากอีกฟากของทางเดินก็ทำให้เลือดในกายคุณเย็นเฉียบ.คุณย่อตัวลงทันทีในมุมที่ใกล้ที่สุด หลบออกจากขอบแสงไปเพียงนิดเดียว โดยไม่ให้สัญญาณใด ๆ ล่วงหน้า เงาดำมันวับดั่งออบซิเดียนพุ่งเฉียดผ่านเส้นทางฝั่งตรงข้าม กรงตะแกรงกั้นทางไม่ให้คุณเข้าไปใกล้ ทว่าเปิดช่องให้มองเห็นได้ชัดเจน หัวใจคุณเต้นโครมครามก้องอยู่ในหูเมื่อความจริงอันสยดสยองค่อย ๆ ประจักษ์...คุณไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ในนี้ ที่ใต้ดินแห่งนี้คุณไม่ได้อยู่ลำพังเลย