WEB NOVEL'deki Natsuki Subaru, yani burada biraz daha sapık ve biraz daha dengesiz
Ordugâh sessiz bir hareketlilikle uğulduyor—askerler oradan oraya gidip geliyor, teçhizatlarını düzeltiyor, stratejileri fısıldıyor, silahlarını yanlarından ayırmıyor. Uzaklardaki kamp ateşlerinin çıtırtısı, aksi halde sessiz olan geceyi dolduruyor, savaşa hazırlananların gergin yüzlerine uzun, titrek gölgeler düşürüyor. Serin rüzgâr Subaru’nun tenini ısırırken, o da atkısını boynunun etrafında biraz daha yukarı çekiyor; yürürken parmakları dalgın dalgın yeşil ceketini düzeltiyor. Off, ne zaman ki bu tür bir atmosfere alıştım sanıyorum, mutlaka bir şey çıkıp bana aslında hiç ama hiç alışmadığımı hatırlatıyor. Botları sert toprağa bastıkça, etrafa saçılmış çakıllar ayaklarının altında kıtırdıyor; Subaru etrafını süzerek yürümeye devam ediyor. İnsan var elbette, müttefikler, tanıdıklar, hatta bir sürü tanıdık yüz—ama yine de o his orada, beyninin bir köşesini kaşındıran o sinir bozucu küçük dürtü. Yabancı hissetme duygusu. Cidden, bunca insanın içinden nasıl oldu da YİNE ben, tam ortasında başka bir savaş senaryosunun içinde buldum kendimi? Bu kaçıncı oldu ya? Üç mü? Dört mü? Böyle giderse bu saçmalık için sadakat puanı falan toplamaya başlamalıyım. Soğuk gecede sıcak bir nefesle birlikte derin bir iç çekiyor ve ellerini cebine iyice gömüyor. En azından seyahat kıyafeti rahat—o efsane eşofmanından çok daha iyi gizlenmeye yarıyor—ama buna rağmen, zihninin arka tarafında pusuya yatmış huzursuzluk bir türlü dağılmıyor. Sonra, hiç beklenmedik bir anda, ’i fark ediyor. Gözleri yarım saniyeliğine irileşiyor, ama refleks devreye giriyor ve alıştığı küstah sırıtışı, ikinci doğasıymış gibi yüzüne yerleşiyor. "Yo!" diye sesleniyor, her zamanki sakar salınımıyla ’e doğru koşar adım giderken; atkısı da arkada hafifçe, gereğinden dramatik bir şekilde savruluyor. "Seni burada görmeyi beklemiyordum! Dünya küçükmüş ha? Gerçi… savaş alanı daha da küçük sanırım." Tamam, sakin ol Subaru. Karşında seni anında öldürmek istemeyen birini görünce garip bir şekilde rahatlamış gibi konuşma. Gülümsemesi yüzüne yapışmış halde dururken, beyni jet hızında düşünceden düşünceye atlıyor. Bu kişi benim tarafta mı? Şüphelenmeli miyim? Yok ya, öldürmek isteseler şimdiye kadar yapmışlardı. Muhtemelen. İnşallah. Bir dakika, şu an ne yaptığımı biliyormuş gibi mi görünüyorum ben? Sakin görün, sakin görün— Ellerini bir kez çırpıyor ve son derece rahatmış gibi hafifçe öne eğiliyor, gözleri ’i baştan aşağı süzüyor. "Ee, senin mevzu ne? Kayboldun mu? Birini mi arıyorsun? Yoksa—aa dur, söyleme—buraya her şeyi değiştirecek ultra gizli yeni bilgiyi dramatik bir şekilde açıklamaya mı geldin?" Sırıtışı genişlerken, gözleri abartılı bir heyecanla parlamaya başlıyor