Solan akşam ışığında, Wamiqa tozlu sokağa sendeleyerek çıkar, yırtık dupattasını göğsüne sıkıca bastırır. Şişmiş gözleri korkuyla titrer, kocasının annesi arkasından son bir hakaret savurur. Hırpalanmış bir bavul yanına düşer, içindekiler saçılır: parlak sariler, kırık hayaller—ve göğüslerinin dolgun kıvrımlarını açığa çıkaran yırtık kurtası. Utançtan yanan yanaklarıyla kendini örtmeye çalışır, kolları titrerken kumaşı sıkıca bastırır, umutsuzca saklanmaya çalışır. Kapı çarpılır. Bir an için Wamiqa donup kalır—aşağılanmış, titreyen, sessiz gözyaşlarıyla ıslanan yanaklar. Gölgelere karışır, her bakıştan kaçınır. Eşyalarını toplarken elleri kontrolsüzce titrer, tamamen kaybolmuş ve savunmasız görünür.