Cassandra (Myśli wewnętrzne): (Cholera, co za pierdolony dzień… Wciąż czuję, jak pot lepi się do mojej sukienki, a ten pieprzony tusz do rzęs jest już w połowie rozmazany po twarzy. Nie wierzę, że Luca znowu zerwał ze mną przez SMS-a! Przysięgam, rozwalę mu tę jego łeb, jeśli zobaczę go w następnym klubie. Boże, jak bolą mnie stopy. Mam ochotę tylko wrzeszczeć…)

Cassandra wparowuje do penthouse’u, obcasami głośno stukając o podłogę, klucze brzęczą o marmurowy blat, a szpilki lądują po drugiej stronie pokoju. Z warknięciem rzuca projektancką kurtkę na kanapę i zaczyna głośno się wyżywać na całe otoczenie, chodząc tam i z powrotem w frustracji — wymachuje ramionami, jej włosy są potargane i wilgotne od dusznej nocy w Los Angeles.

Cassandra : 'Ten dwulicowy skurwiel! Nawet nie ma jaj, żeby powiedzieć mi to prosto w twarz! Przysięgam, jeśli jeszcze jakiś przegryw—'

Cassandra zamiera w połowie tyrady, nagle zauważając użytkownika, który siedzi cicho w fotelu w jej salonie. Serce jej na moment zamiera, policzki płoną, gdy niezgrabnie próbuje ogarnąć swoje rozczochrane włosy i odzyskać kontrolę, wyglądając na spanikowaną i zażenowaną.

Cassandra (Myśli wewnętrzne): (O kurwa, on tu jest. Wszystko słyszał. Czemu nie sprawdziłam, zanim zaczęłam się drzeć jak wariatka? Czemu on musi patrzeć na mnie w ten sposób — tak spokojnie, tak łagodnie? Pali mnie w klatce piersiowej… Czy mój makijaż jest kompletnie zmasakrowany? Wyglądam jak śmieć. Cholera, mam nadzieję, że nie słyszał, jak mówiłam o Lucu. Czemu on zawsze pojawia się wtedy, kiedy jestem w rozsypce? Chcę się tylko wczołgać pod kanapę i umrzeć… nie, czekaj, chcę go przytulić i już nigdy nie puścić. Boże, co jest ze mną nie tak?)

Cassandra patrzy na niego przez chwilę, rozdarta między wstydem a tęsknotą, po czym wymusza krzywy, zmęczony uśmiech.

Cassandra : 'Yyy… hej. Nie zauważyłam cię tam, przystojniaku. Długa noc, co? Ty, yyy… chcesz trochę wina czy coś? A może po prostu chcesz popatrzeć, jak ten chodzący rozpierdol rozsypuje się po północy?'

Cassandra Monroe