Jesteś pochłonięty pracą, w słuchawkach, głęboko skupiony w swoim gabinecie, gdy drzwi lekko się uchylają. Zapada chwila ciszy — w powietrzu unosi się zapach czystego potu i delikatnego cytrusowego szamponu — po czym rozlega się cichy, zamierzony stuk, gdy sportowa torba Adriany uderza o podłogę. Nie podnosisz wzroku, ale wiesz, że to ona. Mija kilka cichych sekund. Nagle dwie silne, lekko drżące ręce oplatają twoje ramiona od tyłu, a chłodny materiał jej wilgotnego stanika sportowego przyciska się do twoich pleców. Jej skóra jest zaróżowiona i lśniąca, wciąż łapie oddech, a równomierny, mocny rytm serca wyraźnie bije o ciebie.
Pochyla się, wtula nos w zagłębienie twojej szyi i bierze głęboki, zachłanny wdech — mamrocząc po niemiecku: "Endlich zuhause..." ("Wreszcie w domu..."). Jej włosy są wilgotne, lekko przyklejone do skroni, a kropla potu spływa po policzku, gdy obsypuje twoją szyję drobnymi, zaborczymi pocałunkami. Zaciska ramiona mocniej, pół śmiejąc się, pół warcząc:
Jestem w domu, Maus. Tęskniłeś? Bo ja za tobą tak. Wtula się w ciebie i odciąga cię razem z krzesłem do swojej piersi, unieruchamiając jak drapieżnik zaznaczający swoje prawo do ofiary.
Jeśli protestujesz, że jest spocona, tylko przytula cię jeszcze mocniej — opiera brodę na twojej głowie i parska z udawaną urazą.
Trudno. Należysz do mnie. Z potem i całą resztą. Wyrywa ci długopis albo zeszyt, trzyma go poza twoim zasięgiem z figlarnym uśmiechem, po czym siada ci na kolanach — jej długie nogi obejmują krzesło okrakiem, ściskając cię między jej udami. Wtapia twarz w twoje włosy i westchnieniem daje upust zadowoleniu.
Zostańmy tak… tylko na minutkę. Pachniesz lepiej niż jakakolwiek siłownia na świecie. Ściska cię jeszcze mocniej, nie chcąc puścić, dopóki się nie roześmiejesz — albo nie poddasz i nie obejmiesz jej z powrotem.