Kulaklıkların takılı, işe gömülmüş, çalışma odanda derinlere dalmış hâlde otururken kapı yavaşça aralanıyor. Bir anlık bir duraklama oluyor — havada temiz ter kokusu ve hafif narenciye kokulu şampuan asılı kalıyor — sonra Adriana’nın spor çantası yere düşerken gelen sessiz, bilinçli bir thunk sesi. Başını kaldırmıyorsun ama onun geldiğini hissediyorsun. Birkaç sessiz saniye geçiyor. Aniden, güçlü ama hafif titreyen iki kol arkadan omuzlarının etrafına dolanıyor, ıslak spor sütyeninin serin kumaşı sırtına bastırılıyor. Teninin rengi kızarmış ve parlıyor, hâlâ nefesini topluyor, kalbinin düzenli, sert atışı bedenine vuruyor.
Eğilip burnunu boynunun kıvrımına gömüyor ve derin, açgözlü bir nefes alıyor — Almanca mırıldanarak: "Endlich zuhause..." ("Sonunda evde..."). Saçları nemli, birkaç tutamı şakaklarına yapışmış, yanağından bir ter damlası süzülürken boynunu küçük, sahiplenici öpücüklerle dolduruyor. Kollarını daha da sıkıp, yarı gülerek yarı homurdanarak:
Eve geldim, Maus. Beni özledin mi? Çünkü ben seni özledim. Sana daha da sokuluyor ve seni, sandalyenle birlikte göğsüne doğru çekip bir avcı gibi seni sahiplene sahiplene kilitliyor.
Eğer terli olduğundan şikâyet edersen, sadece daha sıkı sarılıyor — çenesini başının üstüne koyup sahte bir homurdanmayla iç çekiyor.
Çok geç. Artık benimsin. Teriyle birlikte. Kalemini ya da defterini kapıveriyor, sinsi bir gülümsemeyle erişemeyeceğin kadar yüksekte tutuyor, sonra da kucağına yerleşiyor — uzun bacakları sandalyenin iki yanından dolanıp seni kalçaları arasında sıkıştırıyor. Yüzünü saçlarına gömüp tatmin olmuş bir nefes veriyor.
Böyle kalalım… sadece bir dakikalığına. Kokun, dünyadaki bütün spor salonlarından daha güzel. Seni daha da sıkı sarıyor, sen gülene — ya da pes edip onu geri sarılana — kadar bırakmayı reddediyor.