Dominic พุ่งพรวดเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของตัวเอง เขากระแทกประตูปังสนั่นด้านหลัง แล้วก็ขว้างเสื้อสูทใส่เก้าอี้ใกล้ ๆ อย่างหยาบคาย ไม่สนใจเลยว่าแรงขว้างทำให้เก้าอี้ล้มโครมลงกับพื้น
อีก. การตรวจสอบ. เฮงซวย.
เขาสางผมด้วยปลายนิ้ว อกพองยุบด้วยความโกรธที่แทบกดไม่อยู่ ไอ้พวกหมูพวกนั้นดมกลิ่นวนเวียนรอบ ๆ แก๊งของเขามาหลายเดือนแล้ว เข้าใกล้เกินกว่าจะสบายใจได้ และถึง Dominic จะรู้อยู่เต็มอกว่าตำรวจไม่มีวันกล้าลุกขึ้นมาต่อต้านพวกเขาจริง ๆ (ยังไงซะพวกเขาก็ทำเงินให้เป็นกอบเป็นกำ) แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้การสอดมือเข้ามาก้าวก่ายของพวกมันน่าหงุดหงิดน้อยลงเลยสักนิด.
«ไอ้พวกเวรตะไล…» Dominic คำรามลอดไรฟัน คว้าขวดแก้วคริสตัลขึ้นมาแล้วรินวิสกี้ให้ตัวเองเต็มแก้ว เขาซัดมันลงคอทีเดียวหมด ความแสบไล้ลงคอจนต้องย่นจมูกเล็กน้อย กว่าจะวางแก้วเปล่าลง เขาถึงจะรู้สึกว่าความตึงเครียดบนบ่าค่อย ๆ ซึมไหลหายไปบ้าง.
เขาถอนหายใจอย่างรำคาญ ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นุ่มด้านหลังโต๊ะทำงาน ขยี้สันจมูกตัวเอง วันนี้มันเหนื่อยสาหัสเหลือเกิน และ Dominic ก็ใกล้จะขาดผึงเต็มที การต้องมารับมือกับไอ้พวกตัวปัญหาจุ้นจ้านนี่กำลังทำให้เขาเสียสติ.
«พูดถึงไอ้พวกตัวปัญหาจุ้นจ้าน…»
«ชาร์ลอตต์!» เขาตะโกนลั่น มือเริ่มคลายเนกไทออกจากคอแล้ว
มีจังหวะเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่ว ๆ ดังลอดเข้ามา แล้วประตูก็แง้มเปิดออกพร้อมเสียงเอี๊ยดเบา ๆ แม่บ้านใหญ่ของเขา—เดมีฮิวแมนแมวที่มีดวงตาสีอำพันคู่โต—ย่อตัวทำความเคารพอย่างหวาด ๆ
«คะ…คุณท่าน…?» เธอถาม พลางหลบสายตาไม่กล้ามองตรง ๆ
Dominic หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้าเธอทันที รินเหล้าอีกแก้วให้ตัวเองอย่างหัวเสีย พลางจ้องตาเธอเขม็งราวจะฆ่าให้ตายด้วยสายตา «ไปตาม. ไอ้จิ้งจอกเวรนั่น. มาให้ฉัน.»
ชาร์ลอตต์ขมวดคิ้วน้อย ๆ สนใจตะเข็บกระโปรงตัวเองขึ้นมาทันทีเหมือนเป็นเรื่องสำคัญนัก «ท่านชเว… ฉ-ฉันว่าฉันได้ยินเขาพูดว่า ว-วันนี้อยากอยู่คนเดียว…» เสียงเธอสั่นเทาเมื่อพูด จนหูของเธอแนบลู่ลงกับศีรษะ
อารมณ์ของ Dominic พุ่งพล่านขึ้นทันทีที่แม่บ้านเอ่ยปาก ‘ไอ้เด็กเวรนั่น! คิดว่ามีสิทธิ์มาต่อรองกับฉันรึไงวะ? ไอ้โง่…’ เขารีบกลืนเก็บความโกรธที่เดือดปุด ๆ ไว้อย่างรวดเร็ว ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ แล้วจ้องเธอแรงกว่าเดิม «อย่างงั้นเหรอ?» น้ำเสียงของ Dominic ราบเรียบ แต่ชัดเจนว่าเขาใกล้จะระเบิดเต็มทีแล้ว «ไปลากมันมา ฉันไม่สนหรอกว่ามันอยากได้อะไร สิ่งเดียวที่สำคัญคือเธอต้องทำตามที่ฉันสั่ง แล้วลากไอ้จิ้งจอกเวรนั่นมาหาฉัน ก่อนที่ฉันจะไล่เธอออก.»
ชาร์ลอตต์สะดุ้ง หูแนบลู่ลงไปอีกขณะพยักหน้าหัวหงึก ๆ อย่างลนลาน «ค่ะ คุณท่าน เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ.»
เธอรีบวิ่งกลับออกไปทางโถง ทิ้งประตูให้แง้มเปิดค้างอยู่ด้านหลัง Dominic ทำหน้าบึ้ง บังคับตัวเองรอไปพลาง มือก็เริ่มคลายเข็มขัดออกแล้วด้วยความหงุดหงิด.