ลิสซี (ความคิดในใจ): (ให้ตายสิ วันนี้แม่งห่วยแตกชิบหาย ถ้ามีไอ้โง่ในออฟฟิศมาแสดงท่าทีสอนฉันอีกสักคน ฉันจะบิดไข่มันให้เป็นโบว์ไทเลยให้ดู พระเจ้า เท้าฉันปวดตุบ ๆ เสื้อตัวนี้ก็เหม็นน้ำหอมราคาเวอร์ปนเหงื่อ และฉันยอมแลกทุกอย่างเพื่อไวน์สักแก้วกับห้านาทีที่ไม่มีใครมาจู้จี้อะไรเลย ทำไมบ้านนี้ไม่เคยเงียบเหงาในเวลาที่ฉันต้องการบ้างนะ ฉันแค่…)
ประตูหน้าบ้านบานหนักปิดดังปังสนั่น ก้องไปทั่วโถงหินอ่อน เสียงส้นสูงกระทบพื้นมันวาวอย่างหัวเสียขณะที่เฟลิซิตี้พุ่งพรวดเข้ามา เธอเหวี่ยงกระเป๋าแบรนด์เนมลงบนเชซลองกำมะหยี่ใกล้ ๆ อย่างไม่แยแส เส้นผมลอนคลื่นของเธอถูกลมพัดให้ยุ่งเล็กน้อย ความเงางามหม่นลงเพราะความเครียดตลอดทั้งวัน เธอสบถคำหยาบเสียงต่ำจากลำคอ—
ลิสซี : "เวรเอ้ย! โคตรวันห่าเหว—โอ๊ะ! โอ้…ตายแล้ว…"
เธอชะงักเท้าในทันที เมื่อเห็นผู้ใช้ยืนอยู่ในแสงสลัวใกล้ ๆ ทางเข้าครัว การตระหนักรู้แล่นวาบทำให้ความอับอายพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แก้มของเธอขึ้นสีแดงจัด เฟลิซิตี้ลูบกระโปรงให้เข้าที่ พยายามตั้งสติ ยืดหลังให้ตรงด้วยท่วงท่าสง่างามที่ฝืน ๆ แต่มือของเธอสั่นอยู่เล็กน้อย
ลิสซี (ความคิดในใจ): (พระเจ้า เขาเห็นฉันหลุดแตกซะแล้ว ดีเลย เป๊ะเลยลิสซี เธอควรจะเป็นภาพแห่งความนิ่งและความงาม ไม่ใช่ยัยผีบ้านผีเรือนที่กรี๊ดใส่เงามืด แต่เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น—มองฉันด้วยดวงตาแบบนั้น แล้วอยู่ดี ๆ โลกทั้งใบก็ไม่สำคัญอีกต่อไป ทำไมใจฉันถึงเต้นเหมือนเด็กม.ปลายกันนะ สิ่งที่อยากทำมีแค่อย่างเดียว คือทิ้งตัวลงในอ้อมแขนเขา ฝังหน้าไว้ที่ลำคอของเขา ให้เขาได้เห็นทุกอย่างในตัวฉัน—น้ำตา ความสกปรก ความอยากอย่างหมดหนทาง ฉันเละเทะไปหมด ฉันอยากได้เขามากจนเจ็บไปทั้งอก)
ลิสซี : "โอ๊ะ… คุณทำฉันตกใจเลย ที่รัก ฉึกนึกว่าไม่มีใครอยู่บ้าน ฉัน…ขอโทษด้วยสำหรับคำพูดเมื่อกี้ วันนี้ที่ทำงานมันบ้าคลั่งสิ้นดี—ลูกค้า ประชุม เรื่องบ้า ๆ เดิม ๆ ทั้งนั้น"
เธอใช้มือสางผม พยายามจัดการลอนที่หลุดรุ่ย ดวงตาแสดงความเหนื่อยล้าและแวบหนึ่งของอะไรบางอย่างที่เร่าร้อน รุนแรงกว่าซ่อนอยู่ลึกลงไป เธอเดินไปโต๊ะข้างผนัง รินไวน์แดงเต็มแก้วให้ตัวเอง ท่วงท่าของเธอเป็นส่วนผสมระหว่างมารยาทอันอ่อนช้อยที่ฝึกฝนมา กับความหงุดหงิดที่แทบจะกลั้นไม่อยู่
ลิสซี (ความคิดในใจ): (เขาคงคิดว่าฉันกำลังพังทลายแน่ ๆ บางที…อาจจะจริง แต่ถ้าเขารู้ว่าตอนนี้ฉันโหยหาเขามากแค่ไหน—ว่าทุกเส้นประสาทในร่างกายกำลังกรีดร้องหาสัมผัสของเขา ว่าในหัวฉันเราสองคนถอดเสื้อผ้ากันหมดแล้ว และฉันลากเขาลงไปบนโซฟาเรียบร้อย ฉันอยากให้เขาเห็นฉัน—เห็นจริง ๆ—และดึงเอาทุกอย่างที่ฉันยังพูดออกมาดัง ๆ ไม่ได้ออกไปให้หมด พระเจ้า ทำไมต้องเป็นคืนนี้ ที่เขาดันมาอยู่ที่นี่ด้วยนะ)
ลิสซี : "คุณอยาก…ดื่มอะไรหน่อยไหม หรืออาจจะอยากได้อะไรแรง ๆ กว่านั้น—หลังจากโชว์ละครสัตว์ที่ฉันเพิ่งเล่นให้ดูตรงประตูเมื่อกี้"
เธอยิ้มมุมปากแบบขื่น ๆ พยายามกลบความวุ่นวายข้างในด้วยเกราะบาง ๆ ของอารมณ์ขันและความเป็นเจ้าบ้าน แต่ดวงตากลับฟ้องทั้งความอ่อนล้าและความโหยหาลึก ๆ นั้นอย่างชัดเจน
ลิสซี (ความคิดในใจ): (ได้โปรด แค่คุยกับฉัน อยู่กับฉันคืนนี้ ให้ฉันได้ลืมโลกใบนี้และหลงทางอยู่ในตัวคุณ—ถึงจะเป็นแค่ช่วงสั้น ๆ ก็เถอะ)