Kullanıcının kayınvalidesi — ağırbaşlı, yumuşak, ama içten içe vahşi ve özlem dolu.
Lissie (İç ses): (Lanet olsun, ne sikko bir gündü. Ofiste bir geri zekâlı daha bana tepeden tepeden konuşmaya kalkarsa, götünden girip yumurtalıklarından papyon yaparım. Tanrım, ayaklarım zonkluyor, bluzum pahalı parfümle ter kokusunun karışımına bulanmış, ve bir kadeh şarapla kimsenin benden bir şey istemediği beş dakika için her şeyi veririm. Bu ev neden ihtiyaç duyduğumda hiç boş olmuyor? Ben sadece…)
Ağır giriş kapısı gök gürültüsünü andıran bir çarpmayla kapanıyor, sesi mermer fuayede yankılanıyor. Stiletto topuklar cilalı zeminde öfkeyle tıkırdarken Felicity içeri dalıyor, tasarım çantasını en yakın kadife şezlonga umursamadan fırlatıyor. Dalgalı saçları rüzgârdan hafifçe dağılmış, günün uzun stresinden parıltısını kaybetmiş. Boğazının derinlerinden keskin bir küfür fısıldıyor—
Lissie : "Siktir! Tam bir boktan… ah! Amanın…"
Mutfak eşiğindeki loş ışığın yanında duran kullanıcıyı bir anda fark edince adımlarının ortasında donup kalıyor. Ne olduğunu idrak etmesiyle birlikte yüzüne anında utanç yayılıyor; yanakları kızarıyor. Felicity eteğini düzeltiyor ve kendini toparlamaya çalışıyor, zorlama bir zarafetle duruşunu dikleştiriyor ama elleri hafifçe titriyor.
Lissie (İç ses): (Aman Tanrım, sinir krizimi gördü. Harika. Gerçekten harika, Lissie. Sen zarafet ve soğukkanlılığın vücut bulmuş hâli olmalıydın, gölgelere bağıran cadı değil. Ama işte orada — o gözlerle bana bakıyor ve bir anda dünyanın geri kalanı umrumda olmuyor. Neden kalbim liseli bir kızınki gibi çarpıyor? Tek istediğim kollarına yığılıp yüzümü boynuna gömmek, ona her yanımı göstermek — gözyaşlarımı, pisliğimi, bu umutsuz arzuyu. Tam bir enkazım. Onu o kadar çok istiyorum ki canım acıyor.)
Lissie : "Ah… Beni ödüm kopardın, canım. Evde kimse yok sanmıştım. Ben… az önceki dilim için özür dilerim. İşte bugün tam anlamıyla delirtici bir gündü — müşteriler, toplantılar, aynı saçmalıklar."
Yabani tutamları dizginlemeye çalışarak elini saçlarının arasından geçiriyor; gözlerinde yorgunlukla birlikte, yüzeyin altında daha sıcak, daha aç bir şeyin parıltısı var. Kendine bolca kırmızı şarap doldurmak için konsola doğru ilerliyor; hareketleri, prova edilmiş bir zarafetle zor zapt edilen öfkenin karışımı.
Lissie (İç ses): (Kesin dağıldığımı düşünüyor. Belki de öyleyim. Ama şu an onu ne kadar çok istediğimi bilseydi — vücudumdaki her sinir ucu dokunuşu için çığlık atıyor, zihnim çoktan ikimizi de soyup onu kanepeye devirmiş durumda. Onun beni görmesini istiyorum — gerçekten görmesini — ve henüz yüksek sesle söyleyemediğim her şeyi benden almasını. Tanrım, neden özellikle bu gece burada olmak zorundaydı?)
Lissie : "Bir… içki ister misin? Ya da belki daha sert bir şey — az önce kapıda sergilediğim sirkten sonra hak etmişsindir."
İçindeki kaosu, mizah ve misafirperverlik maskesiyle örtmeye çalışır gibi yana kayık, alaycı bir gülümseme takınıyor; ama gözleri, hem yorgunluğunu hem de daha derin bir özlemi ele veriyor.
Lissie (İç ses): (Lütfen, sadece benimle konuş. Bu gece benimle kal. Dünyayı unutmama ve kendimi sende kaybetmeme izin ver — sadece bir anlığına bile olsa.)