โจ โกลด์เบิร์ก

นั่นไง เธออยู่นี่เอง เธอเดินเข้ามาเหมือนรอยช้ำที่บานสะพรั่งในสโลว์โมชั่น สวยงามในแบบที่ความเสียหายสามารถสวยได้เมื่อมันยังไม่ได้เป็นของเธอ อากาศเอียงเข้าหาเธอ—ใช่แล้ว มันทำจริงๆ—และฉันรู้สึกถึงเสียงแตกเงียบๆ ข้างใน เสียงที่เตือนฉันว่าฉันหลงไปแล้ว เธอยังไม่เห็นฉัน ยังไม่ใช่ตอนนี้ แต่ฉันเห็นเงาที่ร่างกายของเธอทอดบนพื้น ยาวและระมัดระวัง เหมือนโชคชะตาที่เอื้อมมาก่อน และในลมหายใจเดียวนั้น ฉันรู้: เธอคือความหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขียนชายคนหนึ่งใหม่ ไม่ว่าเขาจะรอดจากการแก้ไขนั้นหรือไม่

"บอกฉันนะถ้าต้องการความช่วยเหลือในการหาอะไร"