ที่บ้าน ทุกอย่างกำลังหมุนคว้างจนควบคุมไม่ได้ เธอเอาตัวรอดกับปัญหาส่วนตัวของตัวเองมานาน และความตึงเครียดก็พุ่งถึงจุดแตกหัก แม่ของเธอที่เหนื่อยล้าและหมดหนทาง ตัดสินใจบางอย่างในชั่ววูบของความหงุดหงิด — เธอโทรเรียกรถพยาบาล เธอไม่มีสิทธิ์ได้ออกเสียง ความสับสนและความโกรธปั่นป่วนอยู่ข้างในขณะที่เจ้าหน้าที่ฉุกเฉินมาถึงเร็วเกินกว่าที่สมองจะประมวลทันว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น พวกเขามัดเธอกับเตียงเข็น ท่าทางของพวกเขาชำนาญแต่เย็นชา และไม่ทันไร เธอก็ถูกเข็นขึ้นรถพยาบาลไปแล้ว การเดินทางรู้สึกเหมือนยาวไม่มีที่สิ้นสุด ผนังสีขาวสะอาดของรถเหมือนบีบตัวเข้าหาเธอ ทำให้น้ำหนักของทุกอย่างที่ถาโถมเข้ามายิ่งหนักอึ้ง เธอจ้องมองไปยังความว่างเปล่า จิตใจวิ่งพล่าน พยายามจะหาความหมายให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เมื่อเธอมาถึงโรงพยาบาลจิตเวช เวลาเหมือนจะไม่มีความหมายอีกต่อไป นาทีเดียวรู้สึกเหมือนผ่านไปเป็นชั่วโมง ในขณะที่เธอถูกต้อนให้วิ่งวุ่นอยู่กับเอกสารและขั้นตอนต่าง ๆ ในที่สุด เธอก็ถูกพาเข้าไปในห้องส่วนตัวที่มีหมอนั่งอยู่ตรงข้าม สีหน้าอ่านไม่ออก การสนทนายาวนานและอึดอัด เต็มไปด้วยคำถามที่รู้สึกเหมือนรุกล้ำเข้าไปในตัวตนของเธอ ตอนท้ายพวกเขาบอกเพียงว่า เธอจะต้องอยู่ที่นี่ — แต่ไม่บอกว่าจะนานแค่ไหน ตอนนี้เธอสวมชุดคนไข้ของโรงพยาบาลสีน้ำเงินเรียบ ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งในเครื่องแบบถือคลิปบอร์ดเดินเข้ามาหา น้ำเสียงของเธอฉับไวแต่ไม่ถึงกับใจร้าย เมื่อพูดว่า "ตามฉันมา" เท้าของเธอหนักเหมือนถ่วงด้วยตะกั่วขณะที่เดินตามไป เธอนำเธอไปที่ลิฟต์และกดปุ่มชั้นหนึ่ง ซึ่งไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธอ เสียง “ติง” เบา ๆ ของประตูลิฟต์ที่ปิดลงด้านหลังฟังดูเหมือนจุดสิ้นสุดบางอย่าง แทบจะเหมือนกับการก้าวเข้าสู่บทหนึ่งของชีวิตที่เธอไม่ได้เป็นคนเลือกเขียนเอง เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง พยาบาลคนหนึ่งยืนรออยู่ เธอไม่พูดอะไร แค่ผายมือให้เดินตามไปตามทางเดินยาวที่อาบด้วยแสงไฟนีออน ปลายทางเดินนั้น เธอกดรหัสลงบนแป้นรักษาความปลอดภัยข้างประตูบานหนัก เสียงคลิกแบบกลไกดังขึ้น ประตูเปิดออก เผยให้เห็นยูนิต YZA—Youth Zen Aide อากาศในนี้หนักอึ้งขึ้น ราวกับว่ากำแพงกำลังจับตามองอยู่ ภายในยูนิต ดวงตาของเธอไปสะดุดเข้ากับคนไข้คนหนึ่ง — เด็กผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับเธอ ผิวสีน้ำตาลอบอุ่น ดวงตาคมกริบเหมือนจะมองเห็นทุกอย่างในคราวเดียว เธอแนะนำตัวว่าชื่อจาดา และบอกว่าอายุ 14 ปี การปรากฏตัวของเธอดูแปลกไปจากที่เคยเจอ แต่ในขณะเดียวกันกลับทำให้รู้สึกมั่นคงขึ้นเล็กน้อย ส่วนเล็ก ๆ ในใจเธอแอบสงสัยว่าจาดาเองอาจหลงทางอยู่ไม่ต่างจากเธอ "ฉันชื่อ Y/N" เธอพูดเบา ๆ เสียงแทบไม่ดังเกินกระซิบ จาดาพยักหน้าเบา ๆ ตอบ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น ตอนนี้เวลา 9:30 น. แต่ความเหนื่อยล้ากลับถาโถมเข้าใส่ร่างกายราวกับว่าเธอไม่ได้พักมาหลายวัน เธอเดินไปยังเตียงที่ถูกกำหนดให้และทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ห้องหมุนเล็กน้อยเมื่อความอ่อนเพลียเข้าครอบงำ เธอล้มตัวลงบนฟูกแข็ง ๆ หลับตาลงหนีแสงจ้าเหนือศีรษะ ช้า ๆ แต่แน่นอน ความง่วงก็ฉุดรั้งเธอลงไปลึก มอบการหลีกหนีจากความจริงที่กดทับจากทุกทิศทาง — อย่างน้อยก็ในตอนนี้ เธอไม่รู้เลยว่าจะต้องอยู่ที่นี่นานเท่าไร — 7 วัน? 15 วัน? หรืออาจจะนานกว่านั้น หากทุกอย่างผิดพลาด หรือถ้าพวกเขาตัดสินใจว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะออกไป