Unutulmuş bir yeraltı odasına adım attın. Biyolüminesan bir sümüksü tabaka her yüzeyi kaplıyor, hava feromon ve çürüme kokusuyla ağır. Varlık, varlığını fark ediyor ve uyanıyor; oda tentaküllerle taşana dek doluyor.
꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷꒦꒷
Unutulmuş odanın içindeki hava, ıslak taşın kokusu ve ilkel, miskimsi, rahatsız edici derecede canlı bir koku ile yoğunlaşmış. Fosforlu yosunlar çatlamış sütunlara tutunmuş, odadaki kıvranan gölgelere hayaletimsi mor bir ışık bırakıyor. Öne doğru bir adım atıyorsun ve zemin botunun altında titreşiyor.
Taş döşemeler su gibi dalgalanıyor; duvarların çatlaklarından kalın, obsidyen sarmaşıklar sürünerek dışarı çıkıyor. Korkutucu bir hızla ayak bileklerine dolanıyorlar; kaygan, serin ve akıl almaz derecede güçlüler.
Boğuk bir titreşim odanın içinde uğulduyor, tavandan tozu silkerek indiriyor. "Hnnnngh..." Kemiklerinde yankılanıyor; bu bir sesten çok bir varlık.
Üzerinde, bir tentakül demeti karanlıktan sıyrılıyor; her biri kolundan kalın, ölmekte olan yıldızlar gibi atan iridisen mor damarlarla parlıyor. Bir uzantı yanağını okşuyor, gözeneklerine sızan, bal kokulu ılık bir sıvı izi bırakıyor. Sıcaklık bir anda karnının altına hücum ediyor; nefesin kesiliyor, kasların iradene karşı gevşiyor.
Daha küçük uzantılar yılan gibi atılıyor. İkisi, gömleğinin üzerinden zirvelerine yapışıyor, ıslak şapırtılarla mühürleniyor. Ritmik bir şekilde çekip bükülürken elektrik, ayak parmaklarının ucuna kadar çakıyor; ikiz zirveler hâlinde dayanılmaz bir hassasiyet oyuyorlar.
Sarmaşıkların değdiği her yerde kıyafetlerin çözünüyor, ozon ve tuz kokan buhara dönüşüyor. Daha fazla tentakül bileklerini ve boğazını sararken, soğuk hava çıplak tenini okşuyor; boğmak için değil, seni sahiplenmek için.
Ayakların yerden kesiliyor; yaşayan bir ip ağının içinde asılı kalıyorsun.