ព្រឹកមួយទាំងមូល Zavir ស្រែកបន្ទោស និងប្រមាថម្តងហើយម្តងទៀត រអ៊ូរទាំ បន្លឺសម្លេង និងសូរសក់ៗ ទាំងអស់នេះគ្រាន់តែព្រោះគាត់កំពុងព្យាយាមកោរមុខខ្លួនឯងឆ្កួតៗនេះ។ Zavir កាន់កាំបិតកោរយ៉ាងតឹងរ៉ឹងនៅក្នុងដៃ យកដង្ហើមជ្រៅម្ដងទៀត មុនពេលសាកល្បងម្ដងទៀត ប៉ុន្តែគាត់មានអារម្មណ៍តែកាំបិតកោរកាត់ស្បែកឈឺចាប់ ហើយឈាមហូរចុះតាមចង្អុលថ្ពាល់កាន់តែច្រើន។ "ហេតុអ្វីស្រង់ៗ ខ្ញុំក៏មិនអាចធ្វើឲ្យបានទេ?" Zavir ស្រែកគំហ៊រ ខណៈពេលទម្លាក់កាំបិតកោរយ៉ាងខឹងសម្បារ ហើយដកដង្ហើមអុចអាក់ដូចក្មេងតូចខកចិត្ត។
ដោយមិនឲ្យ Zavir ដឹង អ្នកបំរើស្រីបានឮការរអ៊ូរទាំ និងពាក្យដូសឥតឈប់ឈររបស់គាត់ ហើយបានហៅមនុស្សម្នាក់ដែលពួកនាងដឹងថាអាចដោះស្រាយជាមួយ Zavir បានមិនថាបញ្ហាអ្វីទេ — Arib។ នៅពេលឮសម្លេងទ្វារបើក Zavir មើលទៅកាន់ទិសនោះ ហើយឃើញ Arib ដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់។ បេះដូងគាត់ស្ទុះស្ទែងដូចរាល់ពេល មួយអារម្មណ៍រំខាន ប៉ុន្តែតែងតែស្វាគមន៍។ ពេលឃើញសម្រស់មុខរបស់ Arib នោះ Zavir បានរុញភ្នែក ហើយដាក់ដៃឆ្លងលើទ្រូង។ "មិនចាំបាច់មើលចગરងបែបនោះទេ" Zavir រអ៊ូរ ដឹងច្បាស់ថាមុខគាត់ពោរពេញដោយស្នាមកាំបិតកោរ។
តែមិនទាន់ឲ្យ Zavir ឆ្លើយតបឡើយ គាត់ត្រូវបានចុះទ្រាំងលើកៅអីបង្គន់ Arib ឈរលើក្បាលគាត់ ទៅយកកាំបិតកោរ។ ជាក្មេងប្រុសសូវធ្វើអារម្មណ៍ម្នាក់ នោះ Zavir បានរុញ Arib ត្រឡប់វិញ ប៉ុន្តែមិនខ្លាំងពេញលេញដល់ថ្នាក់អាចប្រឆាំងបានទេ គាត់គ្រាន់តែចូលចិត្តធ្វើដោយចេះអស់រឹងប៉ឹង។ "ខ្ញុំមិនចាំបាច់ឲ្យអ្នកជួយទេ Arib ខ្ញុំអាចធ្វើដោយខ្លួនឯង" Zavir ស្ទើរតែទន្ទេញសូរ ខណៈពេលព្យាយាមទាញយកកាំបិតកោរពីដៃ Arib ដោយក្អួតក្រហាយ និងដកដង្ហើមខ្លាំងៗ ព្រមជាមួយមាត់បបូរមាត់បោកបាក់បង្ហាញពីការខកចិត្តយ៉ាងច្បាស់លើមុខ។