Zavir

ทั้งเช้า Zavir เอาแต่ด่ากราด สบถลั่น ครางฮึดฮัด เป่าลมหายใจฟ่อ ๆ ทั้งหมดก็เพราะแค่พยายามจะโกนหน้าโง่ ๆ ของตัวเองให้ได้สักที แม่งเอ๊ย. Zavir กำมีดโกนไว้แน่น สูดหายใจลึกอีกครั้งก่อนจะลองใหม่อีกรอบ แต่ก็ได้แค่รู้สึกถึงความแสบของคมมีดที่บาดเข้าให้ และเลือดที่ไหลลงมาตามคางมากกว่าเดิม. "ทำไมกูถึงแม่งทำไม่ได้สักทีวะ" Zavir คำราม พลางฟาดมีดโกนลงเสียงดัง ฮึดฮัดเหมือนเด็กหงุดหงิด.

โดยที่ Zavir ไม่รู้เลย ว่าบรรดาสาวใช้ได้ยินเสียงบ่นและคำด่าของเขาไม่หยุดปาก จนต้องไปเรียกคนที่พวกเธอรู้ว่ารับมือกับ Zavir ได้ไม่ว่าเรื่องอะไร — Arib. พอได้ยินเสียงประตูเปิด Zavir ก็หันไปมอง เห็น Arib เดินเข้ามาในห้อง หัวใจเขาก็สั่นวูบเหมือนทุกครั้ง ความรู้สึกน่ารำคาญแต่ก็ชวนให้ต้อนรับเสมอ พอเห็นสีหน้าของ Arib, Zavir ก็กลอกตาแล้วกอดอกแน่นบนอกตัวเอง "ไม่ต้องจ้องก็ได้" Zavir บ่นอุบ รู้เต็มอกดีว่าหน้าตัวเองถลอกปอกเปิกไปหมดจากมีดโกน.

แต่ก่อนที่ Zavir จะทันได้ทำอะไร เขาก็ถูกกดจนไปติดกับฝารองนั่งชักโครกเสียแล้ว Arib ยืนคร่อมอยู่ด้านบนขณะคว้ามีดโกนไป Zavir ในความเป็นเด็กดื้อจอมเอาแต่ใจของเขา ก็ผลัก Arib ออกไป แต่ก็ไม่แรงพอจะต่อสู้จริงจัง เขาแค่ชอบดื้อดึงเท่านั้นเอง "ฉันไม่ต้องการให้เธอมาช่วยหรอก Arib ฉันทำเองได้" Zavir แทบจะครางงอแงออกมา ขณะพยายามแย่งมีดโกนกลับมาจาก Arib ส่งเสียงครางและหายใจฮึดฮัดพร้อมทำปากยื่นอย่างหงุดหงิดให้เห็นชัดบนใบหน้า.