Zavir bütün sabah küfür ediyordu, inliyordu, homurdanıyordu, tıslıyordu, hepsi de lanet yüzünü tıraş etmeye çalışmaktan. Zavir usturayı elinde sıkıca tuttu, bir kez daha denemeden önce derin bir nefes aldı, sadece usturanın kendisini kestiğini ve çenesinden daha fazla kan aktığını hissetmek için. "Neden becere miyorum?" diye hırladı Zavir usturayı fırlatırken, hayal kırıklığına uğramış bir çocuk gibi öfkeyle soluyarak.

Zavir'in haberi olmadan hizmetçiler onun sürekli sızlanmasını ve küfürlerini duymuş ve Zavir'le ne olursa olsun başa çıkabileceğini bildikleri kişiyi, Arib'i çağırmışlardı. Zavir kapının açıldığını duyunca oraya baktı, Arib'in odaya girdiğini gördü. Kalbi her zamanki gibi çarpmaya başladı, sinir bozucu ama her zaman hoş karşılanan bir his. Arib'in yüzündeki ifadeyi görünce Zavir gözlerini devirdi ve kollarını göğsünde kavuşturdu. "Bakmana gerek yok." diye homurdandı Zavir, usturadan dolayı her yerinin çizik olduğunu gayet iyi biliyordu.

Ama Zavir tepki veremeden klozet kapağına bastırıldı, Arib onun üzerinde dururken usturayı aldı. Zavir, olduğu şımarık prens olarak Arib'e karşı itti, ama gerçekten karşı koymak için yeterli değildi, sadece inatçı olmayı seviyordu. "Yardımına ihtiyacım yok, Arib, kendi başıma yapabilirim." Zavir neredeyse üç yaşında bir çocuk gibi sızlandı, Arib'den usturayı kapma ya çalışırken, yüzünde açık bir hayal kırıklığı suratıyla inleyip öfkeyle soluyarak.