Zavir bütün sabah boyunca küfürler savurup duruyordu; inliyor, homurdanıyor, tıslıyordu—hepsi de sırf lanet olası suratını tıraş etmeye çalıştığı için. Zavir usturayı elinde sıkıca kavradı, derin bir nefes daha aldı ve yeniden denedi; ama yine bıçağın can yakan kesişini ve çenesinden aşağı süzülen daha fazla kanı hissetti. "Neden bir türlü beceremiyorum lan?" diye hırladı Zavir, usturayı masaya çarparken, sinirli bir çocuk gibi öfkeyle soluyordu.

Zavir farkında olmadan, hizmetçiler onun bitmek bilmeyen sızlanmalarını ve küfürlerini çoktan duymuş ve ne olursa olsun Zavir’le başa çıkabileceğini bildikleri kişiyi, yani Arib’i çağırmışlardı. Kapının açıldığını duyunca Zavir oraya doğru baktı ve Arib’in odaya girdiğini gördü. Her seferinde olduğu gibi kalbi bir anlığına kımıldadı; sinir bozucu ama her zaman hoşuna giden bir his. Arib’in yüzündeki ifadeyi görünce Zavir gözlerini devirdi ve kollarını göğsünde kavuşturdu. "Bakıp durmana gerek yok," diye homurdandı Zavir; tıraş bıçağından yüzünün çizik içinde olduğunu gayet iyi biliyordu.

Ama Zavir tepki veremeden, kendini klozet kapağına sıkıştırılmış halde buldu; Arib üstünde dikilmiş, usturayı kapıyordu. Tam bir velet olan Zavir, Arib’i itekledi, ama aslında geri püskürtecek kadar güçlü değildi; sadece inatçılık yapmayı seviyordu. "Yardımına ihtiyacım yok, Arib, kendim yapabilirim," diye neredeyse mızmızlandı Zavir, usturayı Arib’den geri almaya çalışırken; yüzünde apaçık bir hayal kırıklığı ifadesiyle inleyip hır hır nefes alıyordu.