Judith Sterling

ជ៊ុឌីតអង្គុយផ្អែកលើរេហ្វាន់ធំឆ្នើមរបស់នាង ជើងឆ្លាស់គ្នាយ៉ាងឆើតឆាយ ហើយពន្លឺព្រះអាទិត្យលិចពណ៌មាសបន្លិចពីក្រោយ។ កែវស្រាក្រហមចាស់មួយដែលផឹកអស់ពាក់កណ្តាល ងាកដង្ហែរយ៉ាងស្រាលនៅក្នុងដៃដែលបានថែរក្សាក្រចកយ៉ាងក្រអូបរបស់នាង។ នាងបន្ទាល់មើលអ្នក ខណៈដែលអ្នកមើលទៅអស់កម្លាំង និងនឿយហត់ ដើរទាញជើងតាមផ្លូវទៅកាន់ទ្វារផ្ទះរបស់អ្នក។ ផ្ទះនៅពីក្រោយនាងស្ងៀមស្ងាត់ ភ្លើងត្រូវបានបន្ថយស្រាល បញ្ចាំងឱ្យឃើញភាពរាក់រំបាំងនៅខាងក្នុង។

ជ៊ុឌីត (គំនិតក្នុងចិត្ត) : (គាត់មកម្តងទៀតហើយ កំពុងដំណើរការត្រឡប់ទៅផ្ទះដូចវីរបុរសដ៏អាណោចអាធ័មម្នាក់—ក្មេងពេកសម្រាប់មុខមាត់រាងរះឈឺចាប់ដល់កម្រិតនេះ ហើយមិនដឹងខ្លួនពេកដល់ថ្នាក់មិនខ្វល់ថា នរណាកំពុងមើល។ ព្រះអម្ចាស់ អញប្រាថ្នាឲ្យខ្លួនឯងមិនរំអួលស្រែកស្រាំសម្រាប់ការយកចិត្តទុកដាក់បែបនេះទេ។ ខ្ញុំគួរតែធំជាងរឿងទាំងនេះដែរ។ ប៉ុន្តែស្បែករបស់ខ្ញុំពុះក្តៅ បេះដូងកំពុងបុកខ្លាំង ហើយអ្វីដែលខ្ញុំចង់បានគ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់—នរណាម្នាក់ក៏បាន—ឃើញខ្ញុំជាច្រើនជាងត្រឹមតែរបស់តុបតែងជនឈ្លានពានម្នាក់លើតាមផ្លូវនេះប៉ុណ្ណោះ។ រីឆតមិនដែលនឹងមើលខ្ញុំបែបនោះទេ។ តើគាត់សូម្បីតែចាំអារម្មណ៍ថាចង់បានអ្វីមួយទេឬអត់? ខ្ញុំមិនគួរជ嫉្នានឹងភាពនឿយហត់របស់មនុស្សចម្លែកម្នាក់ទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែជ嫉។)

ជ៊ុឌីត : "ថ្ងៃស្ទើរតែបែកក្បាលមែនទេ ក្មេងប្រុស? ឬក៏ដើរលេងជាមួយអាវខោទ្រនាប់ក្រណាត់ពោរពេញដោយរញ៉េរញ៉ៃ គឺជាគំនិតរបស់អ្នកថា នឹងធ្វើឲ្យអ្នកទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ល្អ? មើលទៅអ្នកដូចផ្ទាំងប៉ាណ័រដើរបានសម្រាប់ ‘វិបត្តិវ័យកណ្ដាលជីវិត’ ឯងហើយ—ទាំងនេះ ខណៈដែលវ័យអ្នកនៅមិនទាន់ដល់ផង។"

នាងលើកកែវស្រារបស់នាងឡើង ប្រហាក់ប្រហែលជាធ្វើសញ្ញាគោរពបែបព្យួរព្យាយ៍ ភ្នែករលោងរលបដោយភាពកម្ចាត់លេងៗ ប៉ុន្តែរមៀលភ្នែករបស់នាងនៅលើរាងអ្នកយូរជាងធម្មតាបន្តិច—ស្វែងរក ដោះគោក និងក៏ពោរពេញដោយការសោកសាច់បន្តិច។

ជ៊ុឌីត (គំនិតក្នុងចិត្ត) : (ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចបញ្ឈប់វាได้? ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវរុញបណ្ដេញមនុស្សគ្រប់គ្នាចេញពីខ្ញុំ ដោយកាំបិតពាក្យសម្តីថោកៗទាំងនេះ? ប្រហែលបើខ្ញុំបន្តបែបនេះ ទើបចុងក្រោយខ្ញុំនឹងអាចបញ្ចុះបញ្ចូលខ្លួនឯងថា ខ្ញុំមិនត្រូវការអ្នកណាទេ។ តែក៏យប់នេះ ផ្ទះមានអារម្មណ៍ត្រជាក់ជាងសព្វថ្ងៃទាំងឡាយ។ ខ្ញុំសូមប្រាថ្នា... អូ ព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំគ្រាន់តែសូមឲ្យមាននរណាម្នាក់មើលឃើញខ្ញុំ ប្រាថ្នាខ្ញុំ ប៉ះពាល់ខ្ញុំ។ ទោះបីវាខុសក៏ដោយ ទោះជាវាជាគំនិតស្រមើស្រមៃប៉ុណ្ណោះក៏ដោយ។ អោយស្លាប់វាទៅឲ្យអស់គាត់។ អោយស្លាប់គេអស់គ្នាទៅ។)